గది
- M K Kumar
- May 16
- 9 min read
#MKKumar, #ఎంకెకుమార్, #Gadi, #గది, #TeluguStories, ##తెలుగుకథలు
Gadi - New Telugu Story Written By - M K Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 16/05/2025
గది - తెలుగు కథ
రచన: ఎం. కె. కుమార్
ఆ గది లోపల అడుగుపెట్టిన వెంటనే వారికి ఒక వింత శూన్యత చుట్టుకొచ్చింది.
అది చీకటి కాదు, అది వెలుతురు లేకపోవడం కాదు.
అది ఊపిరిలో తేమలా, గుండెలో చిన్న దడలా ఉండేది.
గది పెద్దగా లేదు. నాలుగు గోడలు. ఒక పాత టేబుల్.
చప్పుడ్లేని పెద్ద అద్దం. ముడుచుకు పడుకున్న మంచం.
మంచంపైన రెండు మడిచిన దుప్పట్లు.
ఇవి అన్నీ నిశ్శబ్దంగా ఒకటి కొకటి చూస్తున్నట్టు కనిపించాయి.
దీపం వెలుగుతో ఆ గదిలోని వస్తువులకి సొంపైన నీడలు ఏర్పడ్డాయి.
టేబుల్ పైన కొన్ని పాత పుస్తకాలు ఉన్నాయి.
వాటిపై దుమ్ము పేరుకుంది. అద్దం మాత్రం అసహజంగా శుభ్రంగా ఉంది.
మేఘన నెమ్మదిగా మెట్టుపైన కూర్చుంది. "ఇక్కడ చలిగా ఉంది, నాన్నా, " అంది.
హరి తల ఊపుతూ "ఇది తేమ కాదు. ఇది తలపు.
ఇది గది. ఆత్మనెంతవరకు మనల్ని అంగీకరించిందో తెలియని స్పర్శ. "
దీపాన్ని మంచం పక్కన పెట్టాడు.
గదిలో వాతావరణం నెమ్మదిగా మారుతున్నట్టు అనిపించింది.
చిరు గాలివీచినట్టుగా పాత తలుపు చప్పుడిచ్చింది.
మేఘన ఒంటి చుట్టూ దుప్పటి చుట్టుకుని నిద్రపోవాలని యత్నించింది.
కానీ ఆమెకి మెలకువే ఎక్కువ. ఆమె కళ్ళు నిద్రకు అనుమతించలేదు.
గడియారము 10. 30 చూపించింది.
గది మౌనం లోపల మృదువుగా మెలికలు తిరిగింది.
అప్పుడప్పుడు చప్పుడు లేదని అనిపించే ఈ మౌనం..
గుండెల్లో గుట్టు చప్పుడు లాగ విసిరివేస్తూ ఉంది.
“నాన్నా..” మేఘన పిలిచింది.
“ఏమ్మా?” హరి మెల్లగా.
“నిజంగా మీరు నమ్ముతున్నారా? ఆమె ఆత్మ ఇక్కడే ఉందని?”
హరి చిరు నవ్వుతో అన్నాడు.
“నాకు నమ్మకం ఉండకపోతే.. నేను ఇక్కడ ఉండేవాడిని కాదు.
కానీ నన్ను ఈ గది ఏదో విచారంగా ఆహ్వానించిందిలే.. అది నిజం. ”
మేఘన తల వంచింది.
“నాకు ఇంకా ఏం జరుగుతుందో అర్థం కావడం లేదు. కానీ ఇక్కడ ఉండటం.. భయంగా ఉంది.
గమనించారా నాన్నా? ఈ గది శ్వాస తీసుకుంటున్నట్టు అనిపిస్తోంది. ”
హరి చిన్నగా నవ్వాడు. "ఒక్కో గదికి జీవితం ఉంటుంది.
మనం ఆ జీవితం గురించి ఎప్పుడూ ఆలోచించం.
కానీ కొన్ని గదులు.. ఎవరో మిగిలిపోయిన వాళ్ల క్షణాలతో బ్రతుకుతుంటాయి. "
గడియారము 11. 15.
దీపం కొబ్బరి నూనె వాసన రేగింది.
వెలుగు తక్కువయింది.
ఆ వెలుతురే ఇప్పుడు గదిలో వెండి నీడలు తయారుచేస్తోంది.
ఆ నీడల్లో ఒక నిశ్శబ్ద సంభాషణ సాగుతోంది.
మేఘన గమనించింది.
అద్దంలో తమ ప్రతిబింబాలు తేలికగా కంపించాయి. కానీ ఒక క్షణం ఆమెకి అద్దంలో తానే కాకుండా ఇంకొక ఆకృతి కనపడినట్టు అనిపించింది.
నిశ్శబ్దంగా చేతిని అద్దం వైపు చూపించింది.
“నాన్నా.. ఆ అద్దంలో..”
హరి అద్దాన్ని చూశాడు.
కేవలం ఆ ఇద్దరి ప్రతిబింబాలే.
కానీ మేఘన చూపులో పట్టు ఉండటంతో, హరి అద్దం ముందు నెమ్మదిగా నడిచాడు.
మల్లె తీగలా చేతిని అద్దం మీద నెమ్మదిగా ఉంచాడు.
చల్లదనం, తేమ, కొన్ని తపించే అణువులు..
ఇవన్నీ ఆ అద్దం లోపల దాగినట్టు అనిపించాయి.
“ఇది ఆమె చూసిన అద్దం, ” హరి అన్నాడు.
“ఇది ఆమె చివరి ప్రతిబింబాన్ని మోస్తున్న అద్దం.
కొన్నిసార్లు ప్రతిబింబం దాగిపోతుంది కానీ చచ్చిపోదు. ”
గడియారము 11. 45.
మేఘన ఒళ్ళు దగ్గరకి కూర్చుంది. “నిద్ర రావడం లేదు నాన్నా, ” అంది నిస్సత్తువగా.
“నిద్రిస్తే నువ్వు మళ్ళీ కలలలో ఆమెని చూస్తావేమో.
బహుశా ఆమె అలా తన కథ చెబుతుంది, ” అన్నాడు హరి.
గదిలో ఆ మాటల వెనకే, బయట ఎలుకలు గంతులేసిన శబ్దం.
ఓపికగా వినిపించే నెమ్మదైన అశాంతి. మేఘన కళ్ళు మూసుకుంది.
రాత్రి 12:43.
గడియారం వైపు తలతిప్పిన హరి, చిన్నగా ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు.
అలా తల తిప్పిన క్షణాన, గడియారపు గాజు కవర్ నెమ్మదిగా తడుముకుని, స్వల్పంగా జారిపోవడాన్ని చూశాడు.
ఒక రకమైన అసహజమైన చలికాలపు తీగలా అది నిశ్శబ్దంలో ఒలికింది.
వెంటనే.. కిటికీ దగ్గర నుండి వాన వచ్చినట్టు తడిగా, కొంచెం నలిపినట్టు, కిటికీ అడ్డుగా వదలబడిన నీటి చప్పుడు లాంటి శబ్దం వినిపించింది.
హరి మెల్లగా కూర్చున్నాడు.
మేఘన పక్కనే నిద్రలోకి జారిపోయినట్టే కనిపించింది.
కానీ ఆ శబ్దాలు అవి మామూలు శబ్దాలు కావు.
వాటిలో ఏదో ఉచ్ఛ్వాసం ఉంది. ఏదో అనుభూతి ఉంది.
ఒక మెత్తటి గొంతు..
అది గదిలో ఎక్కడో నెమ్మదిగా పలికింది.
“భావాలు ఎవరికీ చెప్పలేక.. నేనే.. లోపల మిగిలిపోయాను..”
ఆ గొంతు విన్న క్షణంలోనే మేఘన కళ్ళు ఒక్కసారిగా తెరుచు కున్నాయి. ఆమె తలెత్తి, చేత్తో కిటికీ వైపు చూపించింది.
“నాన్నా.. !” ఆమె స్వరం ఒక రకమైన కలవరం కలిగించి పలికింది. “చూశారా?”
హరి తల తిప్పి చూశాడు. కిటికీ వద్ద తెల్లటి చీరలో ఓ స్త్రీ ఆకృతి.
అది కేవలం ఒక క్షణం మాత్రమే! ఆ క్షణం ఎప్పటికీ నిలిచిపోయినట్టుగా అనిపించినా, నిజంగా అది ఒక క్షణమే!
ఆమె నిలబడింది. ఓ ఊపిరి తీగలా.
మేఘన చేతిలోని దుప్పటిని గట్టిగా పట్టుకుంది. ఆమె స్వరం కంపించింది. “నాన్నా, అది ఎవరు? నేను నిజంగా చూశా కదా?”
హరి వెంటనే తల నమ్మకంగా ఊపాడు. “చూశావు మేఘన. నువ్వు చూసింది ఆమెనే కావచ్చు.
ఎవరో కాదు.. మనం ఎందుకు ఇక్కడ ఉండాలనుకున్నామో.. అదే గుర్తు చేస్తోంది. ” హరికి తెలుసు మేఘన ఎందుకు ఆమెను చూడగలుగుతుందో.
అతను తలెత్తి, పక్కనే ఉన్న పాత టేబుల్ మీద ఉన్న పుస్తకాలను గమనించాడు.
వాటిలో పసుపు రంగు కవర్ ఉన్న ఒక పాత పుస్తకాన్ని తీసుకున్నాడు.
పుస్తకంపై చిన్న అక్షరాల్లో “అనసూయ, మాటలు అంతరించని వేళ” అని వ్రాయబడి ఉంది.
“నువ్వు గుర్తుంచుకున్నావు కదా, ” హరి మెల్లగా అన్నాడు. “ఆమె భావాలు ఎప్పుడూ రాస్తూ ఉండేదని చెప్పారు. ఈ పుస్తకం అదే కావచ్చు. ”
పుస్తకం తెరవుగా, దుమ్ము పొగ ఒక్కసారి పైకి లేచింది.
దాని వాసన, పాత కాలపు మట్టివాసన, కొంచెం మెత్తగా తడి తగిలిన పేపర్ వాసన.
మేఘన కూర్చుని, తండ్రి చేతుల్లో ఉన్న పుస్తకాన్ని చూడగా.. ఆమె చేతులు స్వల్పంగా వణికినట్టు అనిపించింది.
హరి ముందుగా పుస్తకాన్ని ఓపెన్ చేశాడు. మొదటి పేజీలో వ్రాయబడి ఉంది.
“అందరికీ చెప్పలేనివి ఉంటాయి. నా మౌనం కూడా అలాంటిదే. మౌనంగా అరిచిన ప్రతి మాట.. ఈ పుటల్లోనే ఉంది. ” – అనసూయ.
మేఘన గొంతు తిరిగింది. “నాన్నా.. అది ఆమెగానే అనిపిస్తోంది. ఆ గొంతు.. పక్కనే ఉన్నట్టు. మన దగ్గరే. ”
గది లోపల గాలిలో ఒత్తిడి మారినట్టుగా అనిపించింది.
అంతకుముందు ఉన్న తేమ, ఇప్పుడు మిగిలిపోయిన కన్నీటి రేణువులా మారింది.
హరి రెండో పేజీ తెరిచాడు. చుక్కలు పెట్టిన చేతి రాత. పగిలిన హృదయం నుంచి జారిన భావాలు
“నా మనసు ఏదో చెప్తుంది. కానీ నన్ను నమ్మే వాళ్లే లేరు. నా నవ్వు వెనకాల కన్నీరు ఉంది.
గది గోడలే నా పరవశం. అద్దమే నా మిత్రం. ఆ అద్దంలో నేను నన్నే చూడలేదు. నా మౌనం చూసింది. ”
ఈ పదాలను చదివిన హరి స్వరం మృదువయ్యింది. “ఒక్కో మాట ఒక్కో బరువు. ఇది రాత కాదు. ఇది ఓ ఊపిరి. ”
మేఘన గాజుల చప్పుడు విన్నట్టు తల తిరిగి చూసింది. ఆ అద్దం ముందు ఆపసోపాలు మిగిలినట్టు కనిపించింది.
“నాన్నా, గమనించారా? ఆ అద్దం దగ్గర ఏదో మారుతున్నట్టుంది. నా మనసు చెబుతోంది, ఆమె మనల్ని చూడాలనుకుంటోంది. మాట్లాడాలనుకుంటోంది. ”
హరి పుస్తకాన్ని మళ్ళీ తెరిచి మరో పేజీ తిప్పాడు. ఈసారి ఆ రాత నెమ్మదిగా, కొంచెం గందరగోళంగా ఉంది.
“నేను పోతానేమో అనుకున్నా. కానీ నేను మిగిలిపోయాను. నా గాత్రం గాల్లో లయమైంది.
నా ఎద నిండిన భావాలు మాత్రం.. గోడలపై రాసుకున్నాను. వాళ్ళెవ్వరికీ అర్థం కాలేదు. కానీ నన్ను చదవగలవాళ్ల కోసం ఎదురు చూస్తున్నాను. ”
పక్కనే వెలిగిన నెయ్యి దీపం ఆ తరుణంలో కొట్టుకుంటూ కనపడింది.
ఒక్క క్షణం ఆ దీపం వెలుగు అంతా అద్దం మీద పడింది. అద్దంలో మేఘన ప్రతిబింబం లేదు.
ఆమె కంగారు పడ్డట్టు, “నాన్నా.. నేను అద్దంలో కనిపించడం లేదు, ” అంది.
హరి ఒక్కసారి ఆశ్చర్యపోయినా, తను భయపడకుండా మేఘన భుజంపై చేయి పెట్టాడు.
“బహుశా ఆమె తనకోసమే మనల్ని తీసుకొచ్చిందేమో. మనం పుస్తకంలోకి మరింత లోతుగా చూడాలి. ”
ఆ తరువాతి పేజీలో ముడతలు పడ్డ కాగితం తడిగా అనిపించింది.
మాటలు తడిసి ముద్దయ్యాయి. చదవటం కష్టం. కానీ కొన్ని మాటలు స్పష్టంగా ఉన్నాయి.
“తనివి లేకుండా బ్రతకడం కన్నా.. ఊహల్లో బ్రతకడం బాగుంటుంది. ఈ గదిలో ప్రతి మూలన నా మౌనం నాటాను.
ఎవరో ఒక రోజు వినాలి. నేను మిగిలిపోవడానికి కారణం ఉంది. అది మీరే కనుగొనాలి. ”
ఈ మాటలు చదివిన తర్వాత, గది ఒక్కసారిగా ఉష్ణత కోల్పోయినట్టు అనిపించింది.
ఆ గదిలో వెలుతురు నెమ్మదిగా తగ్గింది. కానీ దీపం బలంగా వెలుగుతోంది.
మేఘన తన గుండె చప్పుళ్లు వినిపిస్తున్నట్టు భావించింది.
“నాన్నా.. ఈ పుస్తకం చివరలో ఏదైనా ఉంటుంది? ఆమె మిగిలిపోవడానికి ఏమైనా చెప్పిందా?”
హరి తలూపి “మనం పూర్తిగా చదవాలి. ఆమె చెప్పిన ప్రతి మాట, ప్రతి మౌనం.. ఒక సంకేతం కావచ్చు. ”
ఇది ఓ పాత గది. చిన్న గదే కానీ నాకైతే ప్రపంచంలా ఉంది.
ఈ గదిలోనే నా రోజులు మొదలవుతాయి. ఇక్కడే ముగుస్తాయి కూడా.
గోడలపై ఓ పసుపు బొట్టు వేసినట్లు రంగు తేలిపోయింది.
ముళ్లు పెట్టిన తలుపు మూయగానే వంకరగా ఓ చిన్న శబ్దం చేసింది. ఆ శబ్దం నా కంటికీ నిదురకీ మధ్య ఉండే గీత.
ఆ శబ్దం వచ్చిందంటే రాత్రి మొదలైపోయిందన్న అర్థం. అదే నా నిద్రకి గంట.
నా పేరేంటో చెప్పలేను. ఎందుకంటే ఇప్పుడు దాని విషయంలో నాకే ఆసక్తి లేదు.
ఈ గదిలో నాకు పేరు లేదు. నన్ను తలుచుకునే వాళ్ళెవ్వరూ లేరు. వనమాల తప్ప. కానీ ఈ సంవత్సరం..
వనమాల రాలేదు.
పెద్ద పండుగలప్పుడు, ఏటా ఒకసారి ఆమె వచ్చేది. నా చేతిలో వున్న పుస్తకాన్ని మెల్లగా తీసుకుని, నన్ను చూస్తూ ముసురుగా నవ్వేది.
"ఇంకా రాసుకుంటున్నావా అక్కా?" అని అడుగుతుంది.
ఆమె కూచొని, తన తెచ్చుకున్న భోజనం తినిపించేది. నన్ను బలవంతంగా మాటలాటలోకి లాగేది. నేను చిరాకు పడేదాన్ని. కానీ.. నాకు బాగా ఉండేది.
ఈ సంవత్సరం వనమాల తన కూతురితో వచ్చింది. పక్క గదిలో పాలు ఉడకడానికి పెట్టిన గిన్నెలో నీరు కదలాడిన శబ్దంలా, ఆమె మాటలు దూరంగా వినిపించాయి.
"అక్కకి తెలీదు అమ్మా, ఇదంతా మార్చాలి.. చీరలు చుస్తే భయం వేస్తుంది నాకు.. గదిలో వాసన భరించలేనంత ఉంది. అన్నీ గదిలోనే అయితే ఎలా అమ్మా.. "
అంతే. మర్నాడే వనమాల తిరిగిపోయింది. కంచంలో తినిపించిన పులిహోర వాసన మిగిలింది.
ఆమె లేదు. ఆమె కూతురు నాకు తలనొప్పి. ఆమె కనుల్లో ఉన్న అసహ్యం నాకు తెలుసు.
నన్నెవ్వరూ చూడలేదు.
గది తలుపు తాకలేదు ఎవరూ.
ఓరగా కడుపు మ్రగ్గినప్పుడు కింద ఫలితాల్లేని టిఫిన్ బాక్స్.
రోజూ అదే చపాతీ. కడుపు నిండదు. కానీ తినలేక ఆపుతాను.
ఈ గదిలో ఓ అల్మారీ ఉంది. అది నా భారాన్ని మోయడానికే ఉంది.
అందులోనే నా చీరలు ఉన్నాయి. పాత చీరలు. కొన్ని గట్టిగానే ఉన్నాయి.
కొన్ని ముడుచుకుపోయాయి. కానీ అవే నాకు ప్రియమైనవి. ఒక్కొక్కటి ఒక పాటలా ఉంటుంది. ఒక గుర్తుగా ఉంటుంది.
ఒకటి గులాబీ రంగు చీర. అది తొలిసారి బంగారం కొన్న రోజు కట్టుకున్నాను.
అప్పటికి నాయన బతికే ఉన్నారు. అప్పట్నించి ఆ చీర కట్టే రోజు నాకు పండగ.
ఇంకొకటి ముదురు నీలి. వాన రోజు మా ఇంటి బుగ్గల పూలు తొంగి చూస్తున్నట్టు కనిపించేది.
ఒక పసుపు రంగు చీర, వనమాల ఇచ్చినిది. కొత్తగా వచ్చిన సంవత్సరం రోజు కట్టుకున్నాను.
అలాగెన్నో చీరలు. ఒకటి కట్టుకునే ముందు నేను పాత బట్టలలో చెయ్యి పెట్టి, మెల్లగా తీసి, మడతని నెమ్మదిగా తెరిచి చూస్తాను.
వాసన.. పాత కమ్మదనపు వాసన. ఒక్కసారి ఆ వాసన కొచ్చాక, గతం చెరిపిపెట్టలేం. నా కన్నీరు ఆగదు.
ఒక్కొక్కసారి నేనే నా జ్ఞాపకాల్లో చిక్కుకుంటాను. ఆ జ్ఞాపకాలు అంత తేలిక కాదు.
గట్టిగా ఊపిరి పీలుస్తాను. నా బెడ్డు పక్కన ఉన్న పుస్తకాన్ని తీసుకుంటాను.
ఇదే నా దినచర్య పుస్తకం. ఇందులోనే నా రోజులు నడుస్తాయి. ఒక్క రోజు వదలకుండా రాస్తాను.
"ఈరోజు వర్షం. బెల్ మోగలేదు. "
"రాత్రి భయం వేసింది. కాని తలుపు మూసుకోవడం మర్చిపోలేదు. "
"ఒక పక్షి అరవడం వినిపించింది. గోడకు అద్దం పెట్టి చూశాను. నా ముఖం ఎలానో ఉంది. "
"వనమాల రాలేదు. "
"తన కూతురు చూసి భయపడ్డాను. "
"ఇదే నా గది. నా బాధలు, నా పాటలు, నా చీరలు ఇవే నా ప్రపంచం. నేను వెళ్ళను. "
ఇది వ్రాయడం ఆపాలనిపించదు. ఒక్కో వాక్యం రాస్తూ, ఒక్కో దుఃఖపు చుక్క రాలుస్తాను.
నా అక్షరాలు కూడా ఒంటరిపాటగా కనిపిస్తాయి. నా చేతి రాత కూడా వదిలిపోయేలా ఉంది.
ఏమవుతుందో అర్థం కాదు. కానీ ఈ గదిలోంచి నేను బయటికి రావాలనుకోను.
ఈ గదే నాకు ప్రపంచం. ఇది నాకు గది కాదు. నా నెమలికొండలే. నా మధుర గీతాల గది.
అక్కడ ఒక మూలలో చిన్న గాజు సీసా ఉంది. అది గులాబీ తైలం.
ఇప్పటికీ నేను దాన్ని ముద్దగా మెడలో రాసుకుంటాను.
నా చర్మం మృదువుగా ఉంటుందని నమ్ముతాను. ఎవ్వరూ చూసే పరిస్థితే లేదు. కానీ నాకేనా? నాకు నేను ఉండాలిగా.
చూపులేని దేవుడు ముందు దీపం పెట్టుకున్నట్టు, ఈ గదిలో ఒక్క దీపం వెలిగిస్తాను.
అది మసకవుతున్నా, నేనే చమురు పోయను. అది ఒంటరి వెలుగే అయినా, అది నా ఆశ.
నా గడియారాన్ని రోజూ వెనక్కి తిప్పుతున్నా ఆ గడియారాన్ని ఏదో ఊహగా చూస్తాను.
ఒక్కోసారి గోడలతో మాట్లాడతాను.
"ఏం చేద్దాం గోడా, వనమాల రాలేదు కదా?"
గోడ చెప్పదు. కానీ మౌనంగా అలిగి నిలబడుతుంది.
అదే నాకు తృప్తి. ఆ మౌనం కూడా నాకు తోడుగా ఉంటుంది.
ఒకసారి నా పుస్తకంలో ఇలా రాసుకున్నాను.
"వినే శబ్దం లేదు. కనబడే కాంతి లేదు. అయినా నేను బతికేస్తున్నాను. "
ఒక మరుసటి రోజు ఇలా రాసుకున్నాను
"వెనక నిలబడిన మిగతా దుస్తులు నన్ను నిశ్శబ్దంగా చూస్తున్నాయి. నేనో గులాబీ పువ్వు. ముడుచుకుపోయాను. కానీ వాడిపోలేదు. "
ఇంకొక రోజు ఇలా
"నాకింకా పాదరక్షలు ఉన్నాయి. కానీ నడవాలి అనిపించదు. ఎందుకంటే ఈ గదిలో నేనే.. నేనే. "
ఈ కథలో ఎటూ వెళ్లనవసరం లేదు. అది ఇదే గదిలో పూర్తవుతుంది. ఇదే గదిలో మొదలైంది కూడా.
ఇదే నా దినచర్య.
నాకు బయట ప్రపంచం లేదేమో. కానీ నాకు నా గదిలో సముద్రం ఉంది.
అది తేలికగా ముంచదు. కానీ లోతుగా ఆలోచింపజేస్తుంది.
నన్ను ఎవ్వరూ చూడలేదని వాపోయాను. కానీ ఈ గదే నన్ను రోజూ చూస్తోంది.
ఇందులో ఉన్న నా మాటలే నన్ను విని మాన్పుతున్నాయి.
ఈ గదిలో నేను ఉండిపోతాను.
ఎందుకంటే..
"ఇది నా గదే. నా బాధలు, నా పాటలు, నా చీరలు ఇవే నా ప్రపంచం. నేను వెళ్ళను. "
ఆ గది తలుపు మెల్లగా తెరుచుకుంది.
పెద్దగా ఏమీ మారలేదు. గదిలో పసుపు రంగు గోడలూ, గాలి చప్పుళ్ల మధ్య చలచలలాడే పాత తెరలూ.
ఒక మూలగా కూర్చున్న చిన్న మకరందపు కుర్చీ, పైపైనే చిన్న కొయ్యల టేబుల్.
అంతా అక్కడే ఉన్నాయి. కానీ ఒక చిన్న భారం గదిలో ఉందనిపించింది.
అనసూయమ్మ గది.
ఆమె లేరు. కానీ ఆమె ఉన్నట్టు ఉంది.
మేఘన గదిలో అడుగు పెట్టి నిలబడింది. కళ్లల్లో ఏదో అలజడి.
భయం కాదు, బాధ కాదు. అవి కలిసిన ఏదో. వాడిన గులాబీ పూల వాసన మిగిలిన చీరలకెక్కిన వాసన ఆమె ముక్కున చుట్టుకుపోయింది.
మౌనంగా ఆ చీరల దిండును తాకింది.
ఆ గది అంతా జ్ఞాపకాలతో నిండినట్టుంది. ప్రతి వస్తువు ఒక మాట మాట్లాడినట్టుంది.
తలుపు పక్కనే చిన్న ఆల్మారీ. అందులో చీరలు మడిచి పెట్టినవి.
ఒక్కోటి ఒక వర్ణకవితలా ఉంది. పసుపు రంగు చీర అది ఆమె చివరిసారి వనమాల కోసం కట్టుకున్నదేమో.
ముదురు నీలి చీర.. ఒక వేడుక రోజున అందరిని తనవైపు తిప్పుకున్న రోజు గుర్తుండేలా.
కిటికీ పక్కన ఒక చిన్న నల్లబొచ్చాయి పెట్టె. అందులో కొన్ని పాత ఉంగరాలు, పసుపు రేఖలతో నిండిన చిన్న నోట్బుక్. మొదటి పేజీ.
“నన్ను ఎవరూ పట్టించుకోకపోయినా, నేను రాస్తాను. నా గొంతుక వింటారు ఒక రోజు. ”
హరి గది ముందునుంచి చూస్తూ ఉండిపోయాడు. ఆ గది ఇప్పుడు ఖాళీ అయినా, ఆమె వాక్యాలు గోడల్ని తడిపేసినట్టున్నాయి.
ఆ గదిలో ఎవ్వరూ పెద్దగా కాలం గడపలేదు. చిన్నప్పుడు మేఘన.. వనమాల కూతురు..
ఒక్కసారి చీరల మధ్య దాక్కుని ఏడ్చింది. తల్లి మీద కోపంతో.
అనసూయమ్మ అప్పుడు ఆమె తల నిమిరి ఒక్క మాట చెప్పింది.
“ఏదీ నిగూఢం కాదు తల్లీ, మన బాధ కూడా లోపలే బంధించుకుంటే, అది మనల్ని పూర్తిగా ఆక్రమిస్తుంది. ”
ఆ మాట మేఘనకు అప్పట్లో అర్థం కాలేదు. ఇప్పుడు కలిగింది.
ఇప్పుడు ప్రతి గోడపై ఆ వాక్యాల ప్రతిధ్వని వినిపించింది.
“నాన్నా, ” మేఘన నెమ్మదిగా మాట మొదలుపెట్టింది, “ఆమె తపించేది గుర్తింపు కోసం.
ఆమెకు బాధలను వ్యక్తీకరించే వాళ్లు అవసరం. అందుకే ఆ గదిలో తన జ్ఞాపకాలతో కలిసి జీవిస్తుంది. ”
హరి ఊపిరి పీల్చాడు. గళం కొంచెం దిగజారినట్లుంది.
“మనిషి శరీరం పోయినా, భావనలు మిగుల్తాయి. ఒకరిని పూర్తిగా విస్మరిస్తే.. వారు తమ ఉనికిని గుర్తు చేస్తూనే ఉంటారు. ”
గదిలో మళ్లీ మౌనం ఏర్పడింది. కానీ ఈసారి అది భయపెట్టేదిగా కాదు.. గౌరవంగా.
ఆ ఇద్దరూ క్రమంగా ఆ గదిని శుభ్రం చేయడం మొదలుపెట్టారు.
పాత పుస్తకాలను, నోట్లు, చీరలు మెల్లగా దించి, మడిచి పెట్టారు.
కానీ ఏదీ విస్మరించలేదు. అన్నింటినీ ఒక చిన్న జ్ఞాపికగా చేర్చారు.
పాత ముద్దపూర్ణమైన కాగితాలు తీసి చదివారు.
“ఇన్నేళ్ళుగా నన్ను ఎవ్వరూ అడగలేదు. ‘నువ్వేంటి అనసూయ?’ అనేటటువంటి ప్రశ్న.
అందుకే ఈ పుస్తకంలో నేను నేనుగా వ్రాసుకున్నాను. ”
“నాకు కూడా వేదనలు ఉన్నాయి. కానీ వాటిని ఏవైనా పాటల మధ్య ముడిపెట్టాను. ఏవరైనా వింటారా అని ఆశపడ్డాను. ”
ఒక్కో వాక్యం, ఒక్కో స్మృతి. పాత పదాల గుండెలో కొత్త అర్థం.
చివరికి ఆ నోట్బుక్ చివరి పేజీ
“ఇది నా గదే. నా బాధలు, నా పాటలు, నా చీరలు.. ఇవే నా ప్రపంచం. నేను వెళ్ళను. ”
అదే చివరి వాక్యం. గడిపెట్టినట్టు, అంతే.
ఆ వాక్యం చూసి మేఘన మౌనంగా కన్నీరు తుడుచుకుంది. హరి చేతిలోని పుస్తకాన్ని మూసి పెట్టాడు.
ఆ గదిలో ఉన్న కొన్ని ముఖ్యమైన వస్తువులను తీసి, ఒక తలపు మూలగా ఏర్పాటు చేశారు. పేరు పెట్టారు.
"అనసూయ భావగది".
పక్క గోడపై ఒక చిన్న ఫొటో.
అనసూయమ్మ నవ్వుతో, చేతిలో గులాబీ తైలం సీసా పట్టుకొని. దాని క్రింద ఒక పంక్తి.
“మాటల లేని మనసులు.. గదుల మధ్య విరుపుగా మారకుండా ఉండాలంటే, జ్ఞాపకాలు బలంగా నిలవాలి. ”
ఆ రాత్రి..
ఆ గది మళ్ళీ నిశ్శబ్దంగా మారింది. కానీ ఈసారి, అది ఒంటరితనపు నిశ్శబ్దం కాదు. అది ఒక గౌరవంతో కూడిన నిశ్శబ్దం.
గాలి కదిలే శబ్దం, కిటికీ వెనుక ముసురు వెలుతురు, పుస్తకాల్లోంచి లేవని భావనలు.. ఇవన్నీ అక్కడే ఉన్నాయి.
ఆమె లేదు. కానీ ఆమె ఉనికి ఆ గదిలో శాశ్వతమైంది.
సమాప్తం
ఎం. కె. కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
ఉగాది 2025 కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం: ఎం. కె. కుమార్
నేను గతంలో ఎప్పుడో కథలు, కవితలు వ్రాశాను. మళ్ళీ ఇప్పుడు రాస్తున్నాను. నేను పీజీ చేశాను. చిన్న ఉద్యోగం ప్రైవేట్ సెక్టార్ లో చేస్తున్నాను. కథలు ఎక్కువుగా చదువుతాను.
🙏
Comments