పంజరం
- M K Kumar
- Apr 24
- 7 min read
#MKKumar, #ఎంకెకుమార్, #Panjaram, #పంజరం, #TeluguStories, ##తెలుగుకథలు
Panjaram - New Telugu Story Written By - M K Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 24/04/2025
పంజరం - తెలుగు కథ
రచన: ఎం. కె. కుమార్
సాయంత్రం నాలుగింటివేళ. తిరుచానూరు పక్కన ఉన్న ఆ కాలేజీకి చెందిన విస్తారమైన క్యాంపస్ మీద ఆకులు నెమ్మదిగా కదులుతున్నాయి.
తరగతులు పూర్తయిన తరవాత విద్యార్థుల చప్పుళ్లు, నవ్వులు, గుసగుసలు క్యాంపస్ నిండా వెదజల్లుతున్నాయి.
కొన్ని మూలల్లో చెట్ల క్రింద ప్రేమ జంటలు చిన్న మాటల్లో మునిగి పోయి ఉన్నారు. మరికొందరు గ్రూపులుగా కూడబడి అసైన్‌మెంట్లపై చర్చలు చేస్తున్నట్టు కనిపిస్తున్నారు.
దూరంగా ఉన్న క్యాంటీన్ దగ్గర నుండి బజ్జీ, టీ వాసనలు గాలిలో కలిసిపోయి, ఆకలి పుట్టిస్తున్నాయి.
ఆ మద్యలో ఒక్కసారిగా పక్షుల చప్పుడు, అలా వెనక్కి వెళ్తున్న ఎర్ర రంగు ఆర్టీసీ బస్సు ఆహ్లాదకరమైన సింహగర్జనలా వినిపిస్తోంది.
వేప చెట్ల నీడ దిగి రావడం మొదలైపోయింది.
క్యాంటీన్ ముందు చిన్న గుంపులు చప్పుళ్లతో, నవ్వులతో సందడిగా ఉన్నాయి.
దూరంగా ఆటో హారన్, బైక్ స్టార్టింగ్ శబ్దాలు కాలేజీ గేటు వైపు వినిపిస్తున్నాయి.
ఒక మూలన ఉన్న పాత బెంచ్ దగ్గర భవాని నిశ్శబ్దంగా కూర్చుంది. ఆమె చూపు లాబ్ బిల్డింగ్ పైన మబ్బుల వైపు వెళ్తోంది.
నందిని చేతిలో ఫైలు పట్టుకుని వచ్చి ఆమె పక్కనే కూర్చుంది. ఆ ఇద్దరి మధ్య ఉండే మౌనం కాస్త గడ్డకట్టిన గాలిలా అనిపించింది.
వాతావరణం ప్రశాంతంగా ఉన్నా.. భవాని మనసులో ముదిరిన కలవరం కనిపిస్తోంది.
నందిని: "అబ్బ భవాని, నిన్న రాహుల్ సిగరెట్ తాగుతూ నీతో గొడవపడుతుంటే చూశాను. అంతా బాగుందా?"
భవాని నవ్వుతూనే, కానీ నవ్వు లోపల నొప్పి దాచి "ఆ.. అదేం గొడవ కాదు నందు. బస్.. నేను ఫోన్ ఎత్తక పోయేసరికి అసహనపడిపోయాడు అంతే. "
నందిని: "అలాంటివి చిన్నవి కాదు భవూ. ప్రేమలో నిజమైన మాధుర్యం స్వేచ్ఛలో ఉంటుంది.. పంజరం కాదు. నీ ఫోన్ ఎప్పుడెత్తలేదన్నదానికే కోపం వస్తే, ఇంక దేనికైనా?"
భవాని తలవంచి "నిన్నా, నేను ఇంట్లో ఉండిపోయాను. అమ్మకి ఆరోగ్యం బాగోలేక బాగానే బిజీగా ఉన్నా. కానీ రాహుల్ తనలాగా మాట్లాడాడూ. ‘నన్ను ఇగ్నోర్ చేస్తావా? నీ వాళ్లు అంత ముఖ్యమా?’ అంటూ నన్ను అవమానపరిచాడు. "
నందిని: "ఇలాంటి మాటలు నిన్ను బాధ పెట్టకమానవు. ఓ బంధం ప్రేమగా ఉండాలి, బాధగా కాదు భవూ. "
మరుసటి రోజు, కాలేజీ లోని సైకాలజీ క్లాస్.
ఆ రోజు మేఘాలు ఎప్పటిలా నీలంగా తేలిపోతూ ఉండలేదు.
మోస్తరుగా వున్న వేడి గాలిలో ఎప్పుడూ లేని విధంగా కొంత చికాకు కలగచేసే పొడిగా ఉండేది.
క్లాక్ మూడోసారి మోగిన తర్వాత, విద్యార్థులు ఒక్కొక్కరుగా సైకాలజీ క్లాస్‌కి వెళ్లసాగారు.
ఆ క్లాస్‌లో ఏదో ప్రత్యేకత ఉంటుంది. బహుశా మేడం సునీత మాటల్లో ఉండే మృదుత్వం, లేదా విషయాన్ని జీవితం నుంచే తీసుకుని వివరించడంలో ఉండే నైపుణ్యం కావచ్చు.
ఆ రోజు ఆమె వస్తూనే బోర్డు దగ్గరకు వెళ్లి "హెల్తీ బౌండరీస్ ఇన్ రిలేషన్షిప్స్" అని తెల్ల చాక్‌తో రాశారు. ఆ వ్రాతలోనే ఓ నమ్మకం, ఓ మార్గదర్శకత కనిపించేది.
"పిల్లలూ.. " ఆమె గళంలో ఓ నెమ్మది, ఓ స్థిరత.
"మానసిక ఆరోగ్యం అంటే కేవలం ఒత్తిడి లేకపోవడమే కాదు.
మన సంబంధాలు మనల్ని ప్రశాంతంగా ఉండనివ్వాలి.
ప్రేమ అనే బంధం మనల్ని బలహీనుల్ని చేసేలా కాకుండా బలంగా నిలిపేలా ఉండాలి.
మనిషిగా ఎదగడానికి, మన అభిప్రాయాలను, మన అవసరాలను విలువైనవిగా భావించే బంధాలు అవసరం.
అలాంటి బంధాల్లోనే మనం నిస్సందేహంగా, నిర్భయంగా ఉండగలగుతాం. "
ఆమె మాటలు హాల్లో ప్రతి మూలలోకి పారుతూ, గుండెల్లోకి నెమ్మదిగా జారిపోతున్నట్లున్నాయి.
భవాని మూడో బెంచ్‌లో కూర్చుంది. మిగిలినవారు బుక్‌లో నోట్స్ రాస్తుంటే, ఆమె మాత్రం పెన్ను చేతిలో తిప్పుతూ బయట కిటికీ గుండా చూస్తోంది.
అక్కడినుంచి కనిపిస్తున్న చెట్ల పైని మబ్బుల నీడలు ఆమె గమనించడంలేదు. ఆమె చూపు బయట ఉన్నా, అంతర్గతంగా ఆమె పూర్వ కాలపు మాటల్ని వింటోంది.
"నిజమే.. మన బంధం నన్ను బలంగా చేయాలిగానీ, రోజుకోలా బద్దలవుతున్నట్టుంది.."
ఆమె లోపల మాటలు వినిపిస్తున్నాయి.
ఇటీవల ఆమె చనువుగా ఉండే వ్యక్తితో సంభాషణలు తగ్గిపోయాయి.
మొదట్లో రోజూ కాల్ చేస్తూ, చిన్న విషయాల్లోనూ తోడు ఉండే వాడు.. ఇప్పుడు చిన్న సందేహాన్ని వ్యక్తం చేసినా,
"ఒత్తిడిగా ఉన్నాను",
"ఆలోచించుకుందాం" అనే మాటలతో తప్పించుకుంటున్నాడు.
మొదట్లో ఆమె పట్టించు కోలేదు. కానీ ఇప్పుడు మౌనం కాస్త గొంతులో బిగిసిపోయేలా ఉంది.
మేడం మాటలు మళ్లీ వినిపించాయి.
"ఒక బంధం మనల్ని ఎదగనివ్వకపోతే, మన స్వతంత్రతను నిర్లక్ష్యం చేస్తే, అది మనల్ని క్షీణించిస్తే.. అలాంటి బంధం మీద మౌనంగా ఉండటం మనిషిగా మన విలువను తగ్గించుకోవడమే అవుతుంది. "
ఆ మాటలు నేరుగా భవాని గుండెల్లోకి గుచ్చుకున్నాయి.
ఆమెకు గుర్తొచ్చింది.
ఒక రోజు, తన ఫోన్ సైలెంట్‌లో ఉండటం వల్ల అతను చిరాకుగా మాట్లాడిన తీరు.
"నీకు టైమ్ లేదు.. అప్పుడు ఎందుకు ఉంటావ్ ఈ రిలేషన్‌లో?" అన్న మాట.
ఆ ఒక్క మాట ఆమెను రాత్రంతా ఏడిపించింది. కానీ తనలో తప్పే చూసుకుంది.
"నన్ను ప్రేమిస్తున్నాడు కాబట్టే బాధపడ్డాడు" అనుకుంది.
ఇప్పుడు మాత్రం ప్రశ్న అలా తేలికగా లేదు.
"ఇది ప్రేమేనా? లేక నేను బాధపడటం సహజంగా మారిపోయిందా?"
కిటికీ వైపు గాలిలో తేలుతున్న ఒక చిన్న గులాబి పూల రేకును చూసింది.
ఆ పూవు వాడిపోయింది. అయినా గాలిలో తేలుతూ ముందుకు కదులుతుంది.
భవానికి ఆ దృశ్యం తన అనుభూతులతో ఒదిగిపోయినట్టనిపించింది.
వాడిపోతున్న ప్రేమ, ఇంకా ఎందుకో ఆశతో కొట్టుకుంటున్న మనసు.
"పిల్లలూ.." మేడం మాటలు చివరగా వినిపించాయి.
"ఒకరిపై మన ప్రేమలో మిగిలేది భయం మాత్రమే అయితే.. అది ప్రేమ కాదు. మన అవసరాలు గుర్తించకుండా ఉండమన్న బంధం బంధం కాదు. అది జెయిలు. "
భవానీ తల వంగింది.
చెవిలోని చెవిపోగు నెమ్మదిగా తిప్పుకుంది. క్లాస్ ముగిసింది.
అందరూ బైటికెళ్లిపోతుంటే, ఆమె మాత్రం ఆ కుర్చీలో కూర్చునే ఉంది.
ఫ్లాష్‌బ్యాక్:
రాహుల్:
"నువ్వే నాకు దొరికిన గొప్ప గిఫ్ట్ భవూ. నీకు ఏం ఇష్టం, ఏం అసహ్యం, నేనే చూసుకుంటా. "
భవాని ఆశగా
"నిజంగా నువ్వు నా కోసం ఆలోచిస్తావ్ అన్నమాట. "
కొద్ది నెలల తర్వాత, సంబంధం మారుతున్న దశ
రాహుల్:
"ఈ నందిని ఎప్పుడూ నీతో ఉంటుందేంటి? నాకు నచ్చదు అలా ఉండడం. నువ్వు నన్నే ఫోకస్ చేయాలి. "
భవాని:
"నందిని నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్ రాహుల్. నీకు నమ్మకమా నాపై?"
రాహుల్:
"నమ్మకమా అని కాదు.. నాకు నచ్చనిదే అసలు. చెప్పినా వినడం లేదంటే మానుకోవాలి కదా. "
ఆదివారం..రాహుల్, భవానిని బహిరంగ ప్రదేశంలో దూషిస్తున్న సందర్భం
రాహుల్:
"నిన్న ఎక్కడికి వెళ్లావు? నీ దుస్తులేంటివి ఇవి? ఇలా వేస్తే అమ్మాయిలు గౌరవాన్ని కోల్పోతారు. "
భవాని నిశ్శబ్దంగా తలవంచుకుంది, కళ్లు నలువైపులా చూశాయి. అందరూ చూస్తున్నారు
క్లాస్మేట్ పిలవడంతో భవాని మళ్ళీ ఈ లోకం లోకి వచ్చింది.
ఆమె చూపు తలుపు వైపుగా వుంది, దృష్టి తన లోపలే.
ఎదురుగా ఉన్న బోర్డుపై “హెల్తీ బౌండరీస్” అన్న పదం.. ఆమెకే కొత్తగా కనిపించింది.
సునీత మేడం చెప్పింది గుర్తుకు వచ్చింది.
" ఈ రోజుల్లో 'అబ్యూస్' అనే పదం మనం అనుకోకుండా సంబంధాల్లోనూ చూస్తున్నాం. హింస అనేది ఒక్క కొట్టడం లోనే ఉంటుంది అనుకో కూడదు.. మాటలతో, నిశ్శబ్దంతో, అనుమానాలతో కూడా వస్తుంది. "
జీవితంలో ఆమె ఎప్పుడూ ఇతరుల కోసం తానే తగ్గుకుంటూ వచ్చింది. కానీ ఇప్పుడు..
"ఓసారి.. తానేం కోరికపడుతుందో .. ఒక్కసారి నేనెంత ముఖ్యమో.. ఆలోచించాలి. "
ఆలోచనలు మళ్లీ గాలిలో కలిసిపోయాయి. భవానీ కుర్చీ నుండి లేచి నెమ్మదిగా బయటకి నడిచింది.
రోజూ క్లాస్ నుంచి బయటికి వచ్చే వేగం కాదు అది. ప్రతి అడుగు ఆమెలోని ఒక సందేహాన్ని తేలిక చేస్తూ.. ఒక నమ్మకాన్ని ఏర్పరస్తూ ఉంది.
సాయంత్రపు ఆకాశం ఓ తెల్లటి పల్లకిలా తేలుతూ ఉంది.
తిరుచానూరు రోడ్డంతా ఎర్రటి రేణువులతో మసకబారుతోంది. బస్టాప్ వద్ద తక్కువమంది కనిపిస్తున్నారు.
కొన్ని ఆటోలు, బస్సులు అక్కడికక్కడే ఆగి పోతూ ప్రయాణాల మధ్య లోపలికే పిలుస్తున్నట్టున్నాయి.
ఆ గోల మధ్యే భవాని నిలబడి ఉంది. రాహుల్ ఎదురుగా.
ఆమె ముఖం మీద నిలకడ కనిపించింది. కాని లోపల కలతల వలయం తిరుగుతోంది.
"ఎందుకు ఫోన్ ఎత్తలేదు?" అని గళం పెంచాడు రాహుల్.
"నీ టైం అంత విలువైపోయిందా?"
భవాని క్షణం అతని కన్నుల్లోకి చూసింది. ఎప్పుడో తనని ఆశగా చూస్తున్న ఆ కళ్ళు ఇప్పుడు క్షోభతో నిండిపోయాయి.
కానీ ఆ క్షోభ తన తప్పుతో లేదనేది ఆమెకు స్పష్టమైంది.
ఆమె స్వరం లోతుగా, నిగూఢంగా, కాని నెమ్మదిగా
"నాకు ఓ జీవితం ఉంది రాహుల్. నేను ప్రేమిస్తున్నానంటే అన్నీ వదిలేయను. నేను నన్ను మర్చిపోయేంత ప్రేమ నాకిష్టం కాదు. "
రాహుల్ నవ్వుకున్నట్టే చూశాడు. కాని ఆ నవ్వులో చులకన, పగిలిన అహం కనిపించాయి.
"బంగారం ఏమయిందిరా నీకు? నువ్వు నందినీవేనా .. నీవు నా ఫోన్ ఎత్తకపోతే నాకు ఎంత. బాధేస్తుందో తెలుసా?"
ఆ మాటలు ఆకాశంలోకి వెళ్తున్న కాకులను కూడా ఓ సెకను కూడా ఆపలేక పోయాయి.
భవాని ఒక్క క్షణం మౌనంగా నిలబడి, ఊపిరి పీల్చింది. ఆ ఊపిరిలో బాధ ఉంది, గాఢత ఉంది.
తర్వాత ఆమె మాటలు సూటిగా, గుండెల్లోంచి బయటపడ్డాయి.
"నాకు నందిని చెప్పిందే గుర్తుకొస్తోంది. ప్రేమలో స్వేచ్ఛ ఉండాలి. నువ్వు నా సమాధానం వినడం కాదు, నన్ను ఎప్పటికీ ప్రశ్నించే వ్యక్తిగా మారిపోతున్నావ్.
నేను నీ కోపానికి బలైపోవాలా, నా నిజమైన వ్యక్తిత్వానికి నిలబడాలా అన్నది నాకు స్పష్టంగా అర్థమైంది. "
రాహుల్ కళ్ళు కొద్దిగా ఊసరవెల్లి కన్నులా మారాయి.
అతని పెదాలు జారిపోయాయి. "అంటే.. నువ్వు నన్ను వద్దనుకుంటున్నావా?"
"వద్దనుకోలేదు. కాని నాకే అర్ధం కావడం లేదు రాహుల్, " ఆమె గళంలో తడిబారి లేదు. బలంగా, కానీ కోపం లేకుండా.
"నీ ప్రేమకు నేను ఒక డ్యూటీలా మారిపోయాను. టైం చెప్పాలి, భయపడాలి, అర్థం చేసుకోవాలి. అన్నీ నేనే.
నువ్వు నా ఇబ్బందుల్ని గమనించలేదు. నా స్వప్నాలు, నా నిశ్శబ్దాలు, నా ఉక్కిరిబిక్కిరి.. all you saw was your version of love. "
ఆమె మొహంలో ఇప్పుడు కాంతి ఉంది. వేదన తర్వాత వచ్చే స్పష్టత.
రాహుల్ ఒక్క క్షణం మౌనంగా ఉన్నాడు. అతని చేతిలో ఫోన్ కంపించింది. చూసి పక్కకు ఉంచేశాడు. భవాని మాత్రం వెనక్కి తిరగలేదు.
"నిజాయితీగా చెప్పు రాహుల్, " ఆమె అడిగింది.
"నన్ను ప్రేమిస్తావా, లేక నన్ను అదుపులో ఉంచే అవకాశాన్ని నువ్వు ప్రేమిస్తున్నావా?"
రాహుల్ కు మాటలు లేవు. అతను ఎప్పుడూ ఒక గెలుపును ఊహించుకున్నాడు.
కానీ ఇక్కడ ఓ అమ్మాయి ప్రశ్నలు అడుగుతుంటే గుండె ముక్కలైపోకుండా తన అభిమానం బిగబట్టుకుంటూ నిలబడి ఉన్నప్పుడు.. అతను గెలిచినట్టనిపించలేదు.
ఆమె మాత్రం మరో అడుగు ముందుకేసింది.
"ప్రేమంటే బంధించటం కాదు. అది ఊపిరి లాంటి శ్వాస. నాకు శ్వాస కావాలి. బంధం కాదు. "
ఆమె మాట్లాడుతున్న ప్రతీ పదం వానలో తడుస్తున్నంత తడిగా ఉంది. రైలు హారన్ దూరంగా వినిపించింది.
ఆమె చేతిలోని బ్యాగు తలపై పెట్టి నిదానంగా అడుగు వేసింది.
"ఇక ఫోన్ చేయొద్దు రాహుల్. ప్రేమ ఎప్పటికీ బెదిరింపు కాదు. అది నమ్మకం. "
రాహుల్ ఆమె వెనుకపడిపోయిన అడుగులను చూస్తూ నిలబడి ఉన్నాడు.
ఆ మసక వెలుతురు ఆమెను తాకుతూ వెళ్ళిపోతుంటే, అతని గుండెలో ఏదో దిగజారినట్టు అనిపించింది.
ఆమె వెళ్ళిపోలేదు. ఆమె తనలో ఉండే భయాన్ని వదిలేసుకుంది.
ఆమె నడక మారిపోయింది. ఓ అస్పష్టత కదిలిపోయింది. తిరుచానూరు గాలి కూడా ఇప్పుడు కాస్త స్వేచ్ఛగా అనిపించింది.
మరుసటి రోజు తిరుచానూరు, కాలేజీ క్యాంపస్, మధ్యాహ్నం
వేసవిలోనూ ఒక్కో చెట్టు నీడ అనేది ఓ ఆశ్రయం లాంటిదే.
ఆ వేప చెట్టు కింద బెంచ్ మీద భవాని, నందినిలు కూర్చునే చోటు అది.
చుట్టూ విద్యార్థుల చప్పట్లు, నవ్వులు, తరగతుల నుంచి బయటకు వస్తున్న సందడి.
కానీ వీరిద్దరి మధ్య మాత్రం ఓ శాంతమైన శూన్యం, మాటలతో నిండుతున్న నిశ్శబ్దం.
భవాని తల వంపుగా పెట్టి కిందకి చూస్తోంది. చేతిలోని నీళ్ల సీసా నెమ్మదిగా తిప్పుతూ, గాలి ఎంత మెల్లిగా వీసినా ఆమె మెడపైన కురులు ఊగుతున్నాయి.
నందిని ఆమె వైపు చూసి, స్వల్పమైన చిరునవ్వుతో అడిగింది
"చెప్పు భవూ.. రాహుల్ ఏం అన్నాడు?"
భవాని నెమ్మదిగా తల పైకి ఎత్తింది. కనురెప్పలు మాత్రం కిందకి వంగి ఉన్నాయి.
"మొదట కోపడ్డాడు, " అంది ఆమె నెమ్మదిగా.
"అతనికి నా మౌనం కోపంగా అనిపించింది. నా ప్రశ్నలు అతనికి అన్యాయంగా అనిపించాయి. కానీ చివరికి.. అర్థం చేసుకున్నాడు. "
నందిని కాసేపు ప్రశాంతంగా భవాని ముఖం చూసింది. "అర్థం చేసుకున్నాడా?" అని ఆశగా అడిగింది.
"అవును, "
"కానీ.. నేనేమీ అతన్ని అడగలేదు. ఎందుకంటే.. నేను తప్పు చేయలేదు. ప్రేమ పేరుతో ఒత్తిడి చేయడం తప్పు. "
ఆమె మాటల్లో స్పష్టత ఉంది.
మునుపటి Day dreaming girl కాదు.
నిశ్చయంగా, తాను చెప్పిన ప్రతి పదానికి అర్థం అర్థం చెప్పగలిగే స్థితిలో ఉంది.
నందిని తన చేతిని భవాని చేతిపై వేసింది. ఆ తాకిడిలో ఓ ధైర్యం, ఓ స్నేహం, ఓ అర్ధం.
"నువ్వు బలంగా నిలబడిన తీరు నాకు గర్వంగా ఉంది, " అంది నందిని మృదువుగా.
"ఈ ఒక్క మెట్టు, నీ జీవితం మొత్తం మారుస్తుంది. "
భవాని నవ్వింది. ఆ నవ్వులో జడిసిపోవడం లేదు. కష్టాన్ని దాటి వచ్చిన ఓ స్వేచ్ఛ ఉంది.
"నీవు లేకపోతే నేనిలా ఆలోచించేదాన్నా.. లేదేమో, " అంది భవాని.
"నీ మాటలు, నీ ప్రశ్నలు నాకు టానిక్ లాంటివి. ఆత్మవిశ్వాసాన్ని తిరిగి నాలో నింపాయి. "
నందిని చిరునవ్వుతో తల ఊపింది.
"ప్రేమలో మనల్ని మరిచిపోకూడదు. మన విలువ, మన స్వరాన్ని గుర్తు పెట్టుకోవాలి.
నువ్వు నీ స్వరం కోల్పోకుండా నిలబడినందుకు నేనెంతో సంతోషిస్తున్నాను. "
ఆ సమయంలో చుట్టూ చిన్న గాలి, కదిలిన ఆకులాంటి శబ్దాలు వినిపిస్తున్నాయి.
"నిన్నంతా ఆలోచించాను నందిని, " భవాని మళ్లీ మాట్లాడసాగింది.
"ప్రేమలో ఎదుగుదల ఉండాలి. ఒకరినొకరు ఆపుకోకూడదు. ఒకరినొకరు ఎదిగేలా చేయాలి. కానీ రాహుల్ ప్రేమలో నియంత్రణలు పెడుతున్నాడు. నాకు అది భయంగా అనిపించింది. "
"అది ప్రేమ కాదు భవూ. అది స్వార్థం కలిసిన అభిమానం, " అంది నందిని.
"నీకు తెలియకుండా నువ్వు ఒక అడుగు తీసి బయటకు వచ్చావ్. అది ధైర్యం. ఇప్పుడు నీ మనసు ప్రశాంతంగా ఉందా?"
భవాని కాసేపు ఆలోచించి తల ఊపింది.
"అవును. నా లోపల నుంచి బయటకి వచ్చాను. ఒక అద్దంలో నా ముఖం చూసినట్టుంది. నేను అసలేంటో గుర్తొచ్చింది. "
ఆమె మాటలు విన్న నందినికి ఆనందం కలిగింది. ఒక అమ్మాయి ప్రేమలో నలిగిపోయి మౌనంగా ఉండటం ఆమె చాలా చూసింది.
కానీ ఇప్పుడు తన స్నేహితురాలు, భవాని ప్రేమను అర్థం చేసుకుంటూ, తాను ఎవరో గుర్తుపెట్టుకుంటోంది.
"ఇప్పుడు?" నందిని అడిగింది. "ఇప్పటి నుంచి ఏం చేయబోతున్నావ్?"
"ప్రస్తుతం నా చదువు, నా కలలపై దృష్టి పెట్టాలనుకుంటున్నాను, " అంది భవాని.
"ఒకసారి మనల్ని ప్రేమించగలిగినప్పుడు.. మనల్ని ఎవరు ప్రేమించాలో అప్పుడు తెలుస్తుంది. "
నందిని నవ్వింది. "ఇది నేను వినాలనుకున్న సమాధానం. "
వాళ్లిద్దరూ కొద్దిసేపు అలాగే కూర్చున్నారు. చెట్టు నీడలో ఆత్మీయత కలిసిపోయింది.
చుట్టూ చాలా మందే వున్నా అదే సమయానికి వీరిద్దరి మౌనం మాత్రం ఎంతో గొప్పదిగా అనిపించింది.
"నిన్ను చూసి నాకు ఓ భావన వచ్చింది భవూ, " అంది నందిని.
"ప్రేమలో ఓ అమ్మాయి బలంగా నిలబడి చెప్పగలిగితే, అది ప్రేమ మీదే గౌరవాన్ని పెంచుతుంది. "
భవాని మళ్లీ నవ్వింది. "సత్యం. ప్రేమ మీద నమ్మకం పెరిగింది కానీ.. మనం కుంగిపోతే ప్రేమలేదన్న భావన తేలిపోకుండా చూసుకోవాలి. "
ప్రేమలో నిజాయితీకి విలువ ఉండాలి. మన అస్తిత్వం ప్రేమకంటే తక్కువ కాదు.
భవాని తన మనసులో
"ప్రేమ అనేది కమ్మటి బంధం, కానీ అది పంజరం అయితే గాలే ఉండదు. గాలి లేని బంధంలో, ప్రేమ గుడ్లగూబలా మారిపోతుంది. నేను ఇప్పుడు ఆ గాలి కోసం తలెత్తి నడుస్తున్నాను. "
సమాప్తం
ఎం. కె. కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
ఉగాది 2025 కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం: ఎం. కె. కుమార్
నేను గతంలో ఎప్పుడో కథలు, కవితలు వ్రాశాను. మళ్ళీ ఇప్పుడు రాస్తున్నాను. నేను పీజీ చేశాను. చిన్న ఉద్యోగం ప్రైవేట్ సెక్టార్ లో చేస్తున్నాను. కథలు ఎక్కువుగా చదువుతాను.
🙏
Comments