మరో సృష్టి
- Malla Karunya Kumar
- May 26
- 6 min read
#MallaKarunyaKumar, #మళ్ళకారుణ్యకుమార్, #మరోసృష్టి, #MaroSrushti , #ScienceFiction, #TeluguFantacy #కొసమెరుపు
Maro Srushti - New Telugu Story Written By - Malla Karunya Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 26/05/2025
మరో సృష్టి - తెలుగు కథ
రచన: మళ్ళ కారుణ్య కుమార్
“నిన్న కాక మొన్న వచ్చాడు!.. వీడు నాకు పాఠాలు చెప్పడం ఏమిటి?, నాకు తెలియదా?, నేనేమి చెయ్యాలో.. ఇలాంటి అతి చేయడం కారణంగానే కదా మొన్న ప్రాజెక్టు నుండి తప్పించాను.. అయినా బుద్ది రాలేదు.. నిన్ను అందరి ముందట ఎందుకు చివాట్లు పెట్టడమని ఊరుకున్నాను. కానీ, , నాకు, వస్తున్న కోపానికి వాడికి బాగా బుద్ది చెప్పాలి. ఈ సారి నా ముందు నైతికత, , మానవత్వం అంటూ మాట్లాడకుండా హెచ్చరించాలి.. ”అని కోపంతో ఊగిపోతూ తన జూనియర్ సైంటిస్ట్ వర్ధన్ దగ్గరకు చేరుకున్నాడు ప్రతాప్.
వర్ధన్ వుండే ఇంటికి చేరుకునే సరికి వర్ధన్ లేడు అని చెప్పారు.. “ఎక్కడ ఉన్నాడు?. ”అని కోపంతో అడిగాడు ప్రతాప్.. తాను ఎక్కువగా వుండే చోటు గురించి చెప్పారు. అది ఎక్కడ వుందో వివరాలు తెలుసుకొని. “ఈరోజు ఎలాగైనా వర్ధన్ ను కడిగి పారేయాలి. ”అని కోపంతో అనుకుంటూ, నేరుగా వర్ధన్ ఉంటున్న చోటుకు వెళ్లాడు.. అక్కడ ఎదురుగా పెద్ద భవనం వుంది.. వాళ్ళు చెప్పిన అడ్రస్ మరొక్క సారి కన్ఫర్మ్ చేసుకొని ఆ భవనం దగ్గరకు వెళ్ళాడు. డోర్ బెల్ కొట్టబోయాడు.. కానీ, , డోర్ తెరిచే వుందని గమనించి, బెల్ కొట్టకుండా నేరుగా డోర్ తోసుకుంటూ లోపలికి వెళ్ళాడు, ఒక్కసారిగా ఆశ్చర్యపోతూ.. , “ఓహో!, ఇక్కడ ఒక ప్రయోగ శాల పెట్టావన్నమాట?.. ”అని వర్ధన్ వైపు చూస్తూ గట్టిగా అరిచాడు.
ప్రతాప్ మాటలు పట్టించుకోకుండా వర్థన్ తన పనిలో నిమగ్నమై వున్నాడు..
“ఎంత అహంకారం!, , నీకంటే సీనియర్ ను, , పైగా నీ హెడ్ ను, నేను వచ్చినా పట్టించుకోకుండా, నీ పనిలో నువ్వు వుంటావా.. అంతలా చేయడానికి నీకేమి పని వుంది?.. ”అని సిస్టంలో ఏదో కోడ్ టైప్ చేస్తున్న వర్ధన్ దగ్గరకు వెళ్ళాడు ప్రతాప్..
“మరో ప్రపంచం లోపలికి వెళ్ళడానికి సిద్దం అవుతున్నాను!. ”అని సమాధానం ఇచ్చాడు వర్ధన్.
“పిచ్చి వాడా!.. ముందు ఈ ప్రపంచం లో వుండు. తర్వాత మరో ప్రపంచం సంగతి చూద్దాం..
నువ్వేమైనా టైం మెషీన్ కనిపెట్టావా?.. మరో ప్రపంచంలో కి వెళ్ళడానికి. ”ఫక్కున నవ్వాడు.
“అవును కనిపెట్టాను.. మిమ్మల్ని తీసుకు వెళ్లమంటారా?. ”చూపు తిప్పకుండా కంప్యూటర్ వైపు చూస్తూనే అన్నాడు.
వర్ధన్ మాటలకి ఆశ్చర్యపోతూ ఆలోచనలో పడ్డాడు ప్రతాప్. , “ఆటలు కాదు ఫ్యూచర్ లోపలికి వెళ్ళడం అంటే. అది నువ్వు తీసుకు వెళ్ళడం ఏమిటి?” వెకిలిగా అన్నాడు.
“పది నిమిషాలు మిమ్మల్ని భవిష్యత్తు లోపలికి తీసుకు వెళ్ళగలను. ” ఈ సారి ప్రతాప్ వైపు చూస్తూ అన్నాడు.
“అలాగా! అయితే తీసుకు వెళ్ళు చూద్దాం!. ”ఛాలెంజ్ విసిరాడు ప్రతాప్.
ఒక సూట్ ఇచ్చి ప్రతాప్ ను ధరించ మన్నాడు వర్ధన్. ప్రతాప్ ఆ సూట్ ధరించిన తర్వాత ఒక కళ్ళజోడు పోలిన పరికరం అతని కళ్ల కు అమర్చాడు..
“ఏంటయ్యా ఈ సెటప్!.. నిజంగా చెప్పు, నాతో ఆటలాడటం లేదు కదా?. ”విస్మయం తో అడిగాడు. ఒక్కసారిగా ఆ ప్రదేశం అంతా చీకటిగా మారిపోయింది..
“ఏమయ్యా!, , ఏంటి నన్ను చీకటిలో వదిలేసావు?.. ”అని అరుస్తూ వున్నాడు ప్రతాప్..
పదిహేను నిమిషాల తర్వాత..
ఒక్కసారిగా వెలుతురు వచ్చింది.. చూసే సరికి పక్కనే ఉన్నాడు వర్ధన్.. “హమ్మయ్య!.. ఇక్కడే ఉన్నావా?.. నువ్వు సూట్ వేసుకోలేదు ఏమిటి?. ”అని వర్ధన్ వైపు చూస్తూ ఆశ్చర్యంతో అడిగాడు ప్రతాప్.
“నాకు ఇక్కడ పరిస్థితులన్నీ అలవాటు. నాకు సూట్ అవసరం లేదు. నేను ఎన్నో సార్లు ఇక్కడికి వచ్చాను. ”
“ఏంటి మనం మన కాలం నుండి భవిష్యత్తు కాలం కు వచ్చేసామా? నువ్వు ఎన్నో సార్లు వచ్చావా?”
“అవును వచ్చేశాం!.. ”
ఎదురుగా ఏదో కోలాహలంగా వుండడం తో.. అటు వైపు చూసాడు.. జనాలు కనిపించడం లేదు కానీ, , , శబ్దాలు వినిపిస్తున్నాయి.. రోబో లు హాకీ స్టిక్ లు పట్టుకొని ఆడుతున్నాయి..
“ఇదేమిటి అయ్యా!.. ఈ రోబోలు.. ఈ గోల.. మనుషులు ఎవరూ కనిపించడం లేదు?. ”అని ఆశ్చర్యంతో అడిగాడు ప్రతాప్.
“మనుషులు బయట ఆడటానికి వీలు లేదు.. ఎందుకంటే బయట పీల్చడానికి స్వచ్చమైన గాలి లేదు. అంతా కలుషితం అయ్యింది ఈ వాతావరణం.. ”
“స్వచ్చమైన గాలి లేదా?. అంటే మొత్తం కలుషితం అయ్యిందా?.. ”
“అవును, మానవత్వం లేని మనుషుల చేష్టలకు, స్వార్థం తో నిండిన మనుషుల ఆలోచనలకు తరువులన్నీ అస్తమించాయి.. ఇప్పుడు ఏవో కొన్ని చివరి దశలో వున్నాయి.. ”ఎండిన వృక్షాలను చూపిస్తూ అన్నాడు వర్ధన్.
“అంటే మన కాలంలో లాగా ఇప్పుడు మనుషులు ఆటలు ఆడలేరా?.. ”విస్మయం తో అడిగాడు ప్రతాప్.
“ఆడలేరు, , ఆడాలని వున్నా.. వాతావరణం అనుకూలించదు, శరీర శ్రమలేక, , పీల్చే గాలి కలుషితం అయ్యి, తినే తిండిలో నాణ్యత లోపించి చివరికి ఇలా తయారు అయ్యారు.. జీవం ఉన్న జీవచ్ఛవంలా.. ”అని చెప్పాడు వర్ధన్.
“ఇది ఏ సంవత్సరం! మనం ఇప్పుడు ఎన్నో సంవత్సరం లో వున్నాము. ”
“మీకు చెప్పకూడదు.. ”
“ఎందుకు చెప్పకూడదు. ” అని వాదనకు దిగాడు.. మళ్ళీ చూపు పక్కకి తిప్పుకోవడం తో,
ఎదురుగా ఆకర్షణగా ఏవో అక్షరాలు కనిపించాయి వాటి వైపుకు చూసాడు. ట్రీ మ్యూజియం అని రాసి వుండడం తో గబగబా వాటి వైపుకు నడిచాడు ప్రతాప్..
లోపలికి వెళ్ళేసరికి ఎండిన వృక్షాలు పదిలంగా వుంచి వున్న మ్యూజియం అది.
“ఇదేమిటి అయ్యా!.. ఎండిన వృక్షాలన్నీ వుంచి మ్యూజియం అంటున్నారు!. ”
“ఒకసారి, , మీకు ఎదురుగా కనిపిస్తున్న ఆ ఎండిన చెట్టును తాకండి.. ”అని చెప్పాడు వర్ధన్.
ఒక్కసారిగా తాకాడు.. ఏవో శబ్దాలు వినిపించాయి!.. “ఏవో జంతువు అరుపుల్లా వినిపిస్తున్నాయి!.. బహుశా ఆ జంతువు హీన దశలో ఉన్నప్పుడు రికార్డు చేసిన అరుపులు అయి వుంటాయేమో!.. ”అని అనుకుంటూ, “అది సరే ఇవి నాకెందుకు వినిపిస్తున్నావు?” అని అడిగాడు.
“అవి ఆ వృక్షం ఆర్తనాదాలు..
అవును, వృక్షాలు కూడా తమ వేరులు ద్వారా ఒక పటిష్టమైన రక్షణ వలయం కలిగి వుంటాయి. వాటికి ఏదైనా ఆపద వస్తె మిగతా వృక్షాలకు కొన్ని చర్యలు ద్వారా సూచనలు ఇస్తాయి. అలాగే ఏదైనా వృక్షం చనిపోతే తనలో వున్న శక్తిని ఈ రక్షణ వ్యవస్థ ద్వారా మిగతా వృక్షాలకి అందిస్తుంది.
వాటికి హానీ కలిగినప్పుడు, బాధ కలిగి నప్పుడు ఇలాంటి శబ్దాలు చేస్తాయి. అలాంటి వృక్షాలను మనం మన ఇష్టానుసారం వాడుకొని, చివరికి వాటి ఆయువు తీసి, మన ఆయువు కూడా తీసుకున్నాం. వృక్షం కి వున్న పరోపకార గుణం అర్దం చేసుకోలేని వివేకవంతులం. ఆచరణలో పెట్టలేని బుద్ధి కలిగిన మనుషులం. ”అని వాపోతూ అన్నాడు వర్ధన్.
ఒక్కసారిగా ఆలోచనలు మొదలు అయ్యాయి ప్రతాప్ లో, ,
“నిజమే వర్ధన్!.. నువ్వు చెప్పింది నిజమే.. అప్పుడు వీటి గురించి అలోచించి వుంటే ఇప్పుడు ఈ పరిస్థితి వచ్చి వుండేది కాదు. ”అని బాధతో అన్నాడు ప్రతాప్..
ఇంతలో వేగంగా తన ముందు నుండి దూసుకుంటూ పోతున్నాయి కొన్ని వాహనాలు.. వాటిని చూసి ఆశ్చర్యంతో, , “అవి ఏమిటి, విచిత్రంగా వున్నాయి!. ”అని అడిగాడు ప్రతాప్.. ఇంతలో అవి వెళ్ళి అక్కడే పడి వున్న ఇద్దరు మనుషుల్ని తన లోపలికి మెషీన్ సహాయంతో తీసుకుంటుంది..
“అదే కదిలే శ్మశానం. ”అని అన్నాడు వర్ధన్..
“కదిలే శ్మశానం!. ”ఆశ్చర్యపోయాడు ప్రతాప్.
“అవును!.. పెరిగిన టెక్నాలజీ కారణముగా ఇవి తయారు అయ్యాయి.. ఇవి ఎవరైనా చనిపోతే వెంటనే వాళ్ళను తీసుకొని బూడిద చేస్తాయి. ఎటువంటి సహాయం లేకుండా పని పూర్తి చేస్తాయి. ”
“అంటే!.. ”
“అందులో ప్రత్యేక రసాయనాలు తో చేసిన వ్యవస్థ వుంటుంది.. క్షణ కాలంలో మనుషుల మృత దేహాలు మాయం చేస్తాయి. పర్యావరణం కు ఎటువంటి హానీ కలుగకుండా. ”అని వాటిని చూపిస్తూ చెప్పాడు వర్ధన్.
“అంటే, ఒకప్పుడు మనిషి మరణిస్తే, , వాళ్ళ కుటుంబానికి ఓదార్పుకు ఆప్తులు వచ్చేవారు, , , వాళ్ళకి తోడుగా నిలబడే వాళ్ళు.. ఇప్పుడు మనిషి చావు కూడా భయంకరంగా వుందే.. ”అని అది చూసి అన్నాడు.
“అలా సానుభూతి చూపిస్తే, మిగిలిన వాళ్ళు కూడా వుండరు, , , ఇప్పుడు తెలియని వైరస్ లు ప్రబలి వున్నాయి.. మానవత్వం మరిచి ప్రయోగించిన బయో వార్ల కారణంగా ఎప్పుడు ఏ కొత్త వైరస్ పుట్టుకువస్తుందో తెలియదు?.. ”అని పరిస్థితులు వివరిస్తూ అన్నాడు వర్ధన్.
బాధతో ముందుకు నడుస్తున్నాడు ప్రతాప్.. “మన కాలం కి ఈ కాలం కు ఎంత తేడా?.. ”. అని అనుకుంటూ ముందు నడుస్తున్నాడు.
ఇంతలో ఒకదగ్గర పెద్ద స్క్రీన్ ఏర్పాటు చేసి వుంది..
చాలా మంది సూట్ ధరించి దాని ముందు కూర్చొని ఉన్నారు.. వాళ్ళంతా విద్యార్ధులు అని గుర్తించాడు ప్రతాప్.. “వీధి బడులా?.. ”అని అడిగాడు.
“అవును, , , విద్య కూడా అందని ద్రాక్ష అయ్యింది.. సాధారణ బ్రతుకులు బ్రతికే వాళ్ళు, , , తక్కువ మొత్తంలో డబ్బులు చెల్లించడం తో ఇలా ఆన్‌లైన్ పాటలు అందరికీ ఒక దగ్గరే చెప్తున్నారు. ”అని చెప్పాడు వర్ధన్.
ఆశ్చర్యంతో చూస్తూ వుండి పోయాడు.. మరలా తేరుకొని
“ప్రతి ఒక్కరి దగ్గర సెల్ వుంటుంది కదా.. మరి అది వాడుకోవచ్చు కదా. ”ప్రశ్న సంధించాడు.
“అధిక ధార్మికత కారణంగా వాటిని పిల్లలకు ఇవ్వడం లేదు. చట్టం కూడా తీసుకు వచ్చారు.. వాళ్ళ ఆరోగ్యం కోసం ఇలా ఏర్పాటు చేశారు. మిగిలిన మనుషులునైనా కాపాడుకోవడం తప్పనిసరి కదా.. ”అని బదులు ఇచ్చాడు వర్ధన్.
ఇంతలో ఎదురుగా రెండు రోబోట్ లు వచ్చి.. సూట్ వేసుకున్న మనుషులు దగ్గరకు వెళ్ళి వాళ్ళ దగ్గర నుండి ఆ సూట్ తీసుకు పోవడానికి ప్రయత్నం చేస్తున్నాయి..
అది చూసిన ప్రతాప్ కోపంతో వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళబోయాడు..
ప్రతాప్ ను వారించాడు వర్ధన్.. “మీరు ఏమి చేయలేరు, మీరు కేవలం ప్రేక్షకులు మాత్రమే.. తమ చేతులకు మట్టి అంటకుండా దొంగ తనం చేయాలని ఇలా రోబోట్ లు వాడుతున్నారు. ”అని వర్ధన్ అన్నాడు..
“అంటే, దొంగ తనం కూడా బంగారం, డబ్బు కోసం కాకుండా ప్రాణం కాపాడుకోవడానికి ఈ సూటు లను దొంగతనం చేస్తున్నారు అన్నమాట. ”అని అన్నాడు ప్రతాప్.
“అవును, , మీరు అన్నది నిజమే.. ఇక. మీకు ఇచ్చిన సమయం ఐపోయింది.. మనం బయలుదేరాల్సిన సమయం ఆసన్నమైంది. ”అని అన్నాడు వర్ధన్.
“సరే.. వెళ్లిపోదాం.. ఇక్కడ మరొక్క క్షణం వుండాలని కూడా నాకు లేదు. ”అని అన్నాడు ప్రతాప్..
ఒక్కసారిగా అంతా చీకటిగా మారిపోయింది.. మరికొన్ని నిముషాల తర్వాత యధా స్థానానికి వచ్చారు ఇద్దరు.. ప్రతాప్ కళ్లద్దాలు తీసి, సూట్ రిమూవ్ చేసి,
మరో మాట మాట్లాడకుండా వర్ధన్ తన పనిలో నిమగ్నం అయ్యాడు.. ప్రతాప్ ఏవో ఆలోచిస్తూ అక్కడ నుండి బయలుదేరాడు.. అసలు జరిగిందంతా మాయలా వుంది తనకి.. ఒక్కసారిగా బయటకు అడుగు పెట్టగానే ఎదురుగా వున్నాడు వర్ధన్.. వర్ధన్ వైపు చూస్తూ,
“పది నిముషాల్లో నాకు భవిష్యత్తు చూపించావు కదా వర్ధన్, , ఇప్పటినుండైనా మానవాళి మనుగడ కోసం ఆలోచనలు చేయాలి. అది సరే, ఇంతవరకు నాతోనే వున్నావు కదా! ఇప్పుడు ఎదురుగా వస్తున్నావు ఏమిటి. ”
“ఏమిటి సర్, మీరు అంటున్నది, , , నేను ఇప్పుడే బయట నుండి వస్తున్నాను.. అంటే మీరు లోపలికి వెళ్ళారా?.. ”
“ఆ వెళ్ళాను, అంటే ఇంత సేపు నువ్వు నాతో లేవా?. ”
“అది నేను కాదు సర్, నేను తయారు చేసిన రోబో, అచ్చం నాలానే వుంటుంది. అలాగే అది ఒక సూపర్ కంప్యూటర్ కు కనెక్ట్ అయి వుంటుంది.. అది ఆర్టిఫీషియల్ ఇంటిల్లెజెన్స్ తో పని చేస్తుంది.. అది నేను తయారు చేసిన ఒక మ్యూజియం సర్, ఇప్పుడు వస్తున్న వివిధ వాతావరణ, ఇతర రిపోర్ట్ ల ఆధారంగా పోగ్రం చేయబడి భవిష్యతు ఎలా ఉంటుందో, సరైన చర్యలు తీసుకోక పోతే ఫలితం ఎలా ఉంటుందో నేరుగా మనల్ని ఆ కాలానికి తీసుకు వెళ్లి చూపించేలా అందులో సిస్టమ్ ఏర్పాటు చేయబడింది. ”అని తేటతెల్లం చేశాడు వర్ధన్.
కొంత సమయం ఆశ్చర్యంలో వుండి.. “నా కళ్లు తెరిపించావు.. ఇన్నాళ్ళు టెక్నాలజీ సర్వస్వం అనుకున్నాను.. కానీ, నైతికత లేకుంటే ఏది కూడా మనుగడ సాధించలేదని నువ్వు నిరూపించావు.. నిన్ను తక్కువగా అంచనా వేసాను.. ”అని వర్ధన్ తో అన్నాడు ప్రతాప్.
“పర్లేదు సర్, మీరు నాకు మార్గదర్శకాలు. మీ దగ్గర నేర్చుకున్న విద్య కారణంగానే నేను ఇలాంటి మ్యూజియం తయారు చేయగలిగాను.. ”అని వినమ్ర పూర్వకంగా అన్నాడు వర్ధన్.
వర్ధన్ మాటలకు ఉప్పొంగి పోతూ, “నువ్వు నాకు కొన్ని సార్లు సలహాలు ఇస్తుంటే.. నా అహం కారణంగా నిన్ను తప్పుగా అనుకున్నాను. కానీ ఆ సలహా నాకు పనికి వస్తుందా లేదా అని ఆలోచించలేదు. ఏదైతే ఏం నేను నీ పట్ల గర్విస్తున్నాను. ”అని అంటూ ఒక్కసారిగా వర్ధన్ ను కౌగలించుకున్నాడు ప్రతాప్.
సమాప్తం..
******
మళ్ళ కారుణ్య కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
విజయదశమి 2025 కథల పోటీల వివరాల కోసం
కొసమెరుపు కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం:
నా పేరు మళ్ళ కారుణ్య కుమార్అమ్మవారి పుట్టుగ (గ్రామం)శ్రీకాకుళం జిల్లా.
విద్య : ఫార్మసీఉద్యోగం : ప్రైవేట్ ఉద్యోగం.
సాహితీ ప్రస్థానం : నేను కథలు,కవితలు రాస్తాను.యిప్పటి వరకు చాలా కథలు,కవితలు వివిధ పత్రికల్లో సాక్షి,ప్రజాశక్తి,తపస్వి మనోహరం,సుమతీ,తెలుగు జ్యోతి,సహరి,సంచిక,జాగృతి ప్రింట్/అంతర్జాల మాస/వార పత్రికల్లో ప్రచురితం అయ్యాయి.
పురస్కారాలు :1.లోగిలి సాహితీ వేదిక యువ కవి పురస్కారం.2.సుమతీ సాహితీ సామ్రాట్ పోటీలలో ద్వితీయ స్థానం.3.సుమతీ మాసపత్రిక వారి దీపం ఉగాది పురస్కారం.
Comments