మోహం
- M K Kumar
- 23 minutes ago
- 6 min read
#MKKumar, #ఎంకెకుమార్, #Moham, #మోహం, #TeluguLoveStories, #తెలుగుప్రేమకథలు
Moham - New Telugu Story Written By - M K Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 29/11/2025
మోహం - తెలుగు కథ
రచన: ఎం. కె. కుమార్
ఉదయం 9 గంటలు అయినా, కపిల తీర్థం దగ్గర గాలి ఇంకా చల్లగానే ఉంది. జనం సముద్రంలా పోటెత్తుతున్నారు.
దూరంగా వినిపిస్తున్న “గోవిందా... గోవిందా...” నామస్మరణ, ఆ తీర్థంలోని నీళ్లు రాళ్లని తాకి చేస్తున్న “జల జల” శబ్దం... అంతా ఒక ఆధ్యాత్మిక మత్తులో ఉంది.
కానీ మాధవ్ మనసులో మాత్రం అశాంతి సముద్రంలా ఉంది. గుంపులో ఒంటరితనం అంటే ఇదేనేమో! పక్కనే వందల మంది ఉన్నారు, కానీ ఎవరూ తనని చూడటం లేదు. ఎప్పటిలాగే.
చిన్నప్పుడు నాన్న తన కొత్త చెప్పుల గురించి అడిగితే వినిపించుకోనట్టు న్యూస్‌పేపర్ వెనకాల దాక్కున్నట్లే... ఇప్పుడు ఈ ప్రపంచం కూడా తనని చూడటం లేదు.
అప్పుడే ఆమె వచ్చింది. నవ్య.
ఒక మెరుపులా కాదు, ఒక నెమ్మదైన వెలుగులా.
ఆమె చేతిలో ఏదో ప్రసాదం పొట్లం ఉంది. నుదిటిన చిన్న కుంకుమ బొట్టు, చెమటతో తడిసిన ముంగురులు, సాధారణమైన కాటన్ చీర.
ఆమెను చూడగానే మాధవ్ గుండెలో ఏదో తెలియని బరువు దిగినట్టు అనిపించింది. ఆమె అందంగా ఉందని కాదు, ఆమెలో ఏదో ‘జీవం’ ఉంది.
“సారీ, కొంచెం పక్కకి జరుగుతారా?” ఆమె గొంతులో ఒక స్వచ్ఛమైన పలకరింపు.
మాధవ్ ఉలిక్కిపడి పక్కకి జరిగాడు. ఆమె కూర్చుంది. నవ్వుతూ పక్కన ఉన్న వృద్ధురాలికి తన చేతిలో ఉన్న నీళ్ల బాటిల్ ఇచ్చింది.
“తీసుకోండి బామ్మగారు, ఎండగా ఉంది కదా.”
ఆమె అందరినీ చూస్తోంది. అందరినీ గమనిస్తోంది. మరి తనని?
మాధవ్ తన చేతిలోని ఖాళీ వాటర్ బాటిల్‌ని గట్టిగా పిసికాడు. ప్లాస్టిక్ శబ్దం ఇబ్బందిగా అనిపించింది. కానీ ఆమె తన వైపు తిరిగింది.
“మీరేనా ఈ ప్రోగ్రామ్ వాలంటీర్?” అని అడిగింది నవ్వుతూ.
“కాదు... నేను... జస్ట్ వచ్చాను,” తడబడ్డాడు మాధవ్.
ఆమె నవ్వేసింది. ఆ నవ్వులో ఎక్కడా వెటకారం లేదు. కేవలం ఆనందం తప్ప.
“ఓహో! సారీ అండి. మీరు సీరియస్‌గా చూస్తుంటే, నిర్వాహకులు ఏమో అనుకున్నా,” అంది.
ఆమె పళ్ల మధ్య చిన్న ఖాళీ. అది ఆమెను ఇంకా చిన్నపిల్లలా, అమాయకంగా మార్చేసింది.
మాధవ్ కళ్లార్పకుండా చూస్తుండిపోయాడు. తన జీవితంలో ఇలా తనని సూటిగా చూసి, నవ్వి, పలకరించిన అమ్మాయిలు ఎంతమంది? వేళ్ల మీద లెక్కపెట్టొచ్చు. కాదు, అసలు లేరేమో!
ఆమె కళ్లు అతని చేతి మీద పడ్డాయి.
“వావ్! అది టాటూనా?” ఆమె ఆసక్తిగా ముందుకు వంగింది. ఆమె నుంచి వచ్చిన మల్లెపూల వాసన, తీర్థం నీళ్ల వాసన కలిసి ఒక కొత్త గాలిలా అతన్ని తాకింది.
“అవును,” మాధవ్ గొంతు గరగరలాడింది.
“ఏంటిది? దెయ్యమా?” ఆమె కళ్లు పెద్దవి చేసి అడిగింది.
“మీరు మీ చేతి మీద దెయ్యం ఎందుకు వేయించుకున్నారు?”
మాధవ్ ఆ టాటూ వైపు చూసుకున్నాడు. అది ఒక వికారమైన బొమ్మ. చిన్నప్పుడు స్కూల్లో అందరూ ఆడుకుంటుంటే, తను మాత్రం క్లాస్ రూమ్ వెనక బెంచ్ మీద కూర్చుని నోట్‌బుక్‌లో గీసుకున్న బొమ్మ అది.
తనలోని కోపం, బాధ, ఒంటరితనం... అన్నీ ఆ గీతల్లో ఉన్నాయి.
“నేనే గీశాను,” అన్నాడు నెమ్మదిగా.
“చిన్నప్పుడు.”
“నిజంగానా? ఎందుకు?”
మామూలు ప్రశ్నే. కానీ అడిగింది ఆమె కదా. అబద్ధం చెప్పబుద్ధి కాలేదు.
“ఎందుకంటే... నేను ఎవరికీ కనిపించనని ఫీల్ అయ్యేవాడిని. ఒక దెయ్యంలా. ఉన్నా లేనట్టే.”
ఆ మాట అనగానే మాధవ్ గుండె దడదడలాడింది. ఇంత పెద్ద మాట, ఇంత పరిచయం లేని అమ్మాయికి చెప్పేశాడా? ఇప్పుడు ఆమె నవ్వుతుందా?
“ఏంటి ఇంత డీప్ గా మాట్లాడుతున్నాడు” అని విసుక్కుంటుందా?
కానీ నవ్య నవ్వలేదు. ఆమె మొహం సీరియస్‌గా మారింది. ఆమె కళ్లలో ఒక రకమైన ఆర్ద్రత కనిపించింది.
“అలా అనిపించడం... చాలా బాగుండదు కదా?” అంది ఆమె మెల్లగా.
మాధవ్ ఊపిరి ఆగిపోయింది.
ఆమెకు అర్థమైంది. నిజంగా అర్థమైంది.
“అవును,” అన్నాడు.
“చాలా బాగుండదు.”
ఆ క్షణం, ఆ తీర్థం, ఆ కొండలు, ఆ జనం... అంతా మాయమైపోయారు.
కేవలం ఆమె, తను మాత్రమే మిగిలారు. తనని గుర్తించిన మొదటి మనిషి ఆమె. తనని ‘చూసిన’ మొదటి మనిషి ఆమె.
మర్నాడు సాయంత్రం. తిరుపతిలోని ఒక పాత కాఫీ షాప్.
పాత ఫ్యాన్లు నెమ్మదిగా తిరుగుతున్నాయి. కిటికీలోంచి గోవిందరాజస్వామి గుడి గోపురం కనిపిస్తోంది. టేబుల్ మీద రెండు కాఫీ కప్పులు. ఆవిర్లు వస్తున్నాయి.
మాధవ్ చేతులు వణుకుతున్నాయి. కప్పును పట్టుకోవడానికి భయపడుతున్నాడు, ఎక్కడ కింద పడేస్తాడోనని.
“రిలాక్స్ మాధవ్,” అంది నవ్య.
ఆమె గొంతులో ఒక తల్లి ప్రేమ లాంటి ఓదార్పు ఉంది.
“నేను నిన్ను ఇంటర్వ్యూ చేయడం లేదు కదా.”
మాధవ్ నవ్వడానికి ప్రయత్నించి విఫలమయ్యాడు.
“నాకు... ఇలా అలవాటు లేదు. అమ్మాయిలతో కాఫీకి రావడం...”
“అమ్మాయిలేం ఏలియన్స్ కాదు కదా,” నవ్వింది నవ్య.
చక్కెర ప్యాకెట్‌ని చింపి కప్పులో పోసింది.
మాధవ్ ఆమెనే చూస్తున్నాడు.
నిన్నటిలా ఆమె దేవతలా లేదు. ఈరోజు ఆమె మనిషిలా ఉంది. ఆమె ముక్కు మీద చర్మం కొంచెం పొడిబారింది, ఎండ వల్లనేమో.
పై పెదవి మీద సన్నని నూగు వెంట్రుకలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి. బుగ్గల మీద చిన్న చిన్న మచ్చలు.
కానీ ఇవే... ఇవే ఆమెను ఇంకా అందంగా చేస్తున్నాయి. ఆమె పర్‌ఫెక్ట్ కాదు.
తనలాగే ఆమె కూడా ఒక మనిషి. రక్తమాంసాలు ఉన్న మనిషి. సినిమా హీరోయిన్ కాదు, నవలలో పాత్ర కాదు.
“మీరు తిరుపతికి ఎందుకు వచ్చారు అసలు?” మాధవ్ ధైర్యం చేసి అడిగాడు. ఆ నిశ్శబ్దాన్ని భరించలేక.
నవ్య కాఫీ సిప్ చేసింది. ఆమె కళ్లు కిటికీ వైపు తిరిగాయి. ఆ కళ్లలో ఏదో నీడ కదిలింది.
“శాంతి కోసం,” అంది క్లుప్తంగా.
“కొన్ని విషయాలు మర్చిపోవడానికి.”
“ఏంటవి?”
ఆమె అతని వైపు చూసింది. “ప్రేమించబడటం అంటే... మనల్ని మనం కోల్పోవడం కాదు కదా మాధవ్?”
ఆ ప్రశ్న అతనికి అర్థం కాలేదు. కానీ ఆమె గొంతులోని బాధ అతన్ని తాకింది.
“ఏమో నవ్య... నాకు ప్రేమ గురించి తెలియదు. అసలు నన్ను ఎవరైనా ప్రేమిస్తారని కూడా నేను అనుకోను.”
నవ్య అతని చేతిని తాకింది. ఆమె వేళ్లు వెచ్చగా ఉన్నాయి. ఆ స్పర్శతో మాధవ్ శరీరంలో విద్యుత్ ప్రవహించినట్టు అయ్యింది.
“నువ్వు మంచివాడివి మాధవ్. నీలోని ఆ చిన్నపిల్లాడు ఇంకా బతికే ఉన్నాడు. అందుకే నీ టాటూ అంటే నాకు ఇష్టం,” అంది.
అంతే. ఆ ఒక్క మాట చాలు. మాధవ్ మనసు మొత్తం ఆమె పాదాల దగ్గర పడిపోయింది.
ఆమె చేయి పట్టుకుని, “నన్ను వదిలి వెళ్లొద్దు” అని ఏడవాలనిపించింది.
ఆమె ఒడిలో తల పెట్టుకుని నిద్రపోవాలనిపించింది.
కానీ... ఆగాలి. కంట్రోల్. ఆమెను భయపెట్టకూడదు.
“థాంక్స్ నవ్య,” అన్నాడు, గొంతు బొంగురుపోతుండగా.
“నాతో కాఫీకి వచ్చినందుకు థాంక్స్.”
“నువ్వు చాలా అతిగా ఆలోచిస్తావు,” అంది నవ్య నవ్వుతూ.
కానీ ఆ నవ్వు వెనుక ఏదో బెంగ ఉంది.
“పదా, బయటికి వెళ్దాం.”
ఆ రాత్రి.
మాధవ్, నవ్య డార్మెంటరీ లో ఉన్నారు.
నవ్య గోడకి ఆనుకుని కూర్చుని ఉంది. మాధవ్ చాప మీద కూర్చున్నాడు.
“కానీ మీకు నా గురించి ఏం తెలియదు కదా మాధవ్,” అంది నవ్య విసుగ్గా.
“రెండు సార్లు కలిశాం. రెండు కాఫీలు తాగాం. అంతే కదా?”
“నాకు తెలుసు,” అన్నాడు మాధవ్ మొండిగా.
“నీ కళ్లు చూస్తే చాలు, నీ మనసు అర్థమవుతుంది.”
“అది నీ భ్రమ!” నవ్య గొంతు పెరిగింది.
“ప్లీజ్ మాధవ్, నన్ను ఆకాశానికి ఎత్తేయకు. నన్ను దేవతను చేయకు. నేను మామూలు అమ్మాయిని. నాకు కోపం వస్తుంది, అసూయ ఉంటుంది, స్వార్థం ఉంటుంది. నేను పర్‌ఫెక్ట్ కాదు.”
“నేను నిన్ను పర్‌ఫెక్ట్ అని అనడం లేదు,” మాధవ్ వాదించాడు.
“నీ లోపాలు కూడా నాకు ఇష్టమే.”
“అదే సమస్య!” నవ్య తల పట్టుకుంది.
“నువ్వు నా లోపాలని ప్రేమించడం లేదు. నీ ఊహల్లో ఉన్న ఒక ‘నవ్య’ని ప్రేమిస్తున్నావు. ఆ నవ్యకి నాకూ సంబంధం లేదు. మొన్న గుడిలో ఆ కిరణ్ గాడు కూడా ఇంతే...”
ఆమె గొంతు వణికింది.
“ఏం చేశాడు వాడు?” మాధవ్ పిడికిలి బిగించాడు.
“నా నడుము మీద చెయ్యి వేశాడు,” ఆమె అసహ్యంగా అంది.
“నేను పక్కకి జరిగినా మళ్లీ మళ్లీ... ‘అమ్మవారి ప్రసాదం’ అంటూ దగ్గరికి వచ్చాడు.
అందరూ దేవుడిని చూస్తున్నారు, వాడు నన్ను ‘వస్తువు’లా చూస్తున్నాడు. నాకు ఊపిరి ఆడలేదు మాధవ్. అక్కడ అరవలేను, అలా అని భరించలేను. నరకం అంటే అదే.”
ఆమె కళ్లలో నీళ్లు తిరిగాయి.
మాధవ్ గుండె రగిలిపోయింది.
“నేను వాడిని చంపేస్తాను,” అన్నాడు ఆవేశంగా.
“అవసరం లేదు,” నవ్య కఠినంగా అంది.
“నువ్వు కూడా అదే చేస్తున్నావు మాధవ్. వేరే రకంగా.”
మాధవ్ షాక్ అయ్యాడు.
“నేనా? నేను నిన్ను తాకలేదు కదా! నేను నిన్ను గౌరవిస్తున్నాను!”
“నీ ప్రేమ, నీ ఆరాధన... ఇవన్నీ నా మీద బరువులా మారుతున్నాయి. నువ్వు నా నుంచి ఏదో ఆశిస్తున్నావు. నేను నీ ఖాళీతనాన్ని నింపే వస్తువుని కాదు. నేను నీ థెరపిస్ట్‌ని కాదు. నేను నీ అమ్మని కాదు. నేను నవ్యని. జస్ట్ నవ్యని.”
ఆ మాటలు మాధవ్‌కి కొరడాల్లా తగిలాయి.
“సో... నేను నిన్ను ఇష్టపడటం తప్పా?” అడిగాడు దీనంగా.
“తప్పు కాదు. కానీ అది నా మీద బాధ్యత కాకూడదు. మనం ఫ్రెండ్స్‌లా ఉందాం. ప్లీజ్. అంతకంటే ఎక్కువ ఆశించకు.”
ఆమె లేచి నిలబడింది.
“ఇప్పుడు వెళ్లు మాధవ్. నాకు నిద్ర వస్తోంది.”
ఆమె మాటల్లోని కచ్చితత్వం అతన్ని బయటకు నెట్టేసింది. ఆమె గుండె తలుపు మూసుకుంది. ఆ శబ్దం అతని గుండెలో ప్రతిధ్వనించింది.
మాధవ్ గదికి వచ్చాడు. నిద్ర రావడం లేదు. తల పగిలిపోతోంది.
ఫోన్ తీశాడు.
‘హాయ్ నవ్య, సారీ. నేను నిన్ను ఇబ్బంది పెట్టానని నాకు తెలియదు. కానీ నా ప్రేమ నిజం.’
సెండ్.
బ్లూ టిక్ లేదు.
ఐదు నిమిషాలు. పది నిమిషాలు.
‘నువ్వు ఎందుకు అర్థం చేసుకోవడం లేదు? ఆ కిరణ్ గాడిలా నేను కాను. నేను నిన్ను పూజిస్తున్నాను.’
సెండ్.
నవ్య ఫోన్ మోగింది. ఆమె చూడకూడదనుకుంది. కానీ చూసింది.
మెసేజ్‌లు. వరదలా. పేజీల కొద్దీ.
‘నువ్వు ప్రేమకు భయపడుతున్నావు నవ్య. నీ గతం నిన్ను వెంటాడుతోంది. అందుకే నన్ను దూరం పెడుతున్నావు.’
‘నన్ను దగ్గరకు రానివ్వు. నీ గాయాలు నేను మాన్పుతాను.’
నవ్యకు విసుగు, భయం ఒకేసారి వచ్చాయి. ఇతను తనని సైకాలజిస్ట్‌లా ఎందుకు అనలైజ్ చేస్తున్నాడు? తన భావాలను అతనే డిసైడ్ చేసేస్తున్నాడు!
ఆమె వేళ్లు వణుకుతుండగా టైప్ చేసింది
‘మాధవ్, ఆపు. ప్లీజ్ ఆపు. నువ్వు హద్దులు దాటుతున్నావు. నువ్వు నన్ను ప్రేమించడం లేదు, నన్ను కంట్రోల్ చేయాలనుకుంటున్నావు. నీకు నా పర్మిషన్ లేకుండా నా మనసుని చదివే హక్కు లేదు. నాకు నీతో ఉండాలని లేదు. అది నా ఇష్టం. నా ఛాయిస్.’
సెండ్.
వెంటనే రిప్లై.
‘నువ్వు చాలా పొగరుబోతువి నవ్య. నేను ఇంతలా ప్రేమిస్తుంటే, నువ్వు నన్ను కాలదన్నుతున్నావు. ఒక మనిషి ప్రాణం పోతే కానీ నీకు అర్థం కాదు.’
నవ్య గుండె ఆగిపోయినంత పనైంది. ఇది బెదిరింపా? లేక ఎమోషనల్ బ్లాక్‌మెయిలా?
ఆమె వెంటనే అతన్ని బ్లాక్ చేసింది.
ఫోన్ విసిరికొట్టింది. దుప్పటి ముసుగు తన్ని ముడుచుకు పడుకుంది. కానీ హాల్ లో గాలి బరువుగా ఉంది.
ప్రతి చిన్న శబ్దానికి ఉలిక్కి పడుతోంది. అతను వస్తాడేమో? కొడతాడేమో? ఏమన్నా చేసుకుంటాడేమో?
ప్రేమ పేరుతో ఇంత హింస ఉంటుందా?
ఆమె అక్కడ నుండి వెళ్లి పోయి వేరే రూమ్ తీసుకుంది.
రాత్రి 2 గంటలు.
నవ్యకు నిద్ర పట్టడం లేదు. కళ్లు మూస్తే మాధవ్ మొహం. ఆ అమాయకమైన నవ్వు ఇప్పుడు వికారంగా, భయానకంగా కనిపిస్తోంది.
టాటూ... ఆ దెయ్యం బొమ్మ... అది కదులుతున్నట్టు అనిపించింది.
ఆమె లేచి కూర్చుంది. గొంతు ఎండిపోయింది.
గది బయట ఎవరో నడుస్తున్న శబ్దం. చెప్పుల చప్పుడు.
“ఖిర్... ఖిర్...”
అదే శబ్దం. మాధవ్ చెప్పులు నేలకి రాసుకుంటూ నడిచే శబ్దం.
ఆమె గుండె డప్పులా కొట్టుకుంటోంది.
అతను వచ్చాడా? తలుపు బయట ఉన్నాడా?
ఆమె మెల్లగా, పిల్లిలా అడుగులు వేస్తూ తలుపు దగ్గరికి వెళ్లింది. పీప్‌హోల్ లోంచి చూసింది.
చీకటి.
కేవలం చీకటి.
కానీ ఎవరో ఊపిరి పీల్చుకుంటున్న శబ్దం వినిపిస్తోంది. లేక అది తన ఊపిరేనా?
భయం అనేది ఒక మనిషిని ఎంతలా పిచ్చివాణ్ణి చేస్తుందో ఆ క్షణం నవ్యకు అర్థమైంది.
ఒకప్పుడు ఇష్టపడిన వ్యక్తే ఇప్పుడు ఒక పీడకలలా మారాడు. అతను రాక్షసుడు కాదు, కానీ అతని ‘ప్రేమ’ ఆమెను ఊపిరాడకుండా చేస్తోంది.
తలుపు బయట.
మాధవ్ మెట్ల మీద కూర్చుని ఉన్నాడు.
చలి గాలి వీస్తోంది. అతని కళ్లలో నీళ్లు ఇంకిపోయాయి. ఇప్పుడు కేవలం శూన్యం.
అతను తలుపు వైపు చూశాడు. లోపల నవ్య ఉంది. తను ప్రాణంగా ప్రేమించే నవ్య.
కానీ తను ఆమెకు ఒక ‘భయం’గా మారిపోయాడు.
అతని ఫోన్‌లో నోటిఫికేషన్. బ్యాంక్ అలర్ట్.
నవ్య డబ్బులు పంపింది.
“కాఫీ, టీ డబ్బులు. గుడ్‌బై.”
అనే చిన్న మెసేజ్ డిస్క్రిప్షన్‌లో ఉంది.
మాధవ్ నవ్వాడు. పిచ్చిగా నవ్వాడు.
తన ప్రేమకు వెల కట్టింది. సరే, అలాగే కానివ్వు.
అతను లేచి నిలబడ్డాడు. తలుపు తట్టాలని చేయి ఎత్తాడు.
‘నవ్యా, ఒక్కసారి మాట్లాడు...’అని అరవాలనిపించింది.
కానీ ఆగిపోయాడు.
లోపల ఆమె భయపడుతూ ఉంటుంది. గొళ్ళెం వైపు చూస్తూ వణికిపోతూ ఉంటుంది. తను ఇప్పుడు తలుపు తడితే, ఆమెలోని ఆ భయాన్ని నిజం చేసినట్టు అవుతుంది.
తను నిజంగా ఆమెను ప్రేమిస్తే... ఆమెను వదిలేయాలి. తన నుంచి ఆమెను కాపాడాలి.
మాధవ్ చేయి దించాడు.
ఆమె తలుపు దగ్గర తన చెప్పు ఒకటి వదిలేశాడు.
సిండ్రెల్లా కథలో లాగా కాదు, ఒక హెచ్చరికలా.
“నేను ఇక్కడే ఆగిపోయాను” అని చెప్పడానికి.
అతను వెనక్కి తిరిగాడు.
చీకటి మెట్ల దారిలో కిందకి దిగిపోయాడు. అతని అడుగుల శబ్దం మెల్లగా దూరమైంది.
లోపల, నవ్య తలుపుకి ఆనుకుని కూలబడిపోయింది.
ఆ వెళ్ళిపోతున్న శబ్దం విని ఆమె కళ్లలోంచి నీళ్లు జలజలా రాలాయి.
అది ఆనందమా? బాధా? విముక్తా?
ఎవరికీ తెలియదు. తిరుమల కొండలు మాత్రమే సాక్షి.
సమాప్తం
ఎం. కె. కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
ఉగాది 2026 కథల పోటీల వివరాల కోసం
కొసమెరుపు కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం: ఎం. కె. కుమార్
నేను గతంలో ఎప్పుడో కథలు, కవితలు వ్రాశాను. మళ్ళీ ఇప్పుడు రాస్తున్నాను. నేను పీజీ చేశాను. చిన్న ఉద్యోగం ప్రైవేట్ సెక్టార్ లో చేస్తున్నాను. కథలు ఎక్కువుగా చదువుతాను.
🙏
Comments