నువ్వు నేను
- M K Kumar
- Oct 25
- 6 min read
#MKKumar, #ఎంకెకుమార్, #NuvvuNenu, #నువ్వునేను, #TeluguHeartTouchingStories
Nuvvu Nenu - New Telugu Story Written By - M K Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 25/10/2025
నువ్వు నేను - తెలుగు కథ
రచన: ఎం. కె. కుమార్
ఇది నాకు ఆరేండ్లు ఉన్నప్పటి ముచ్చట.
హైదరాబాద్‌, జూబ్లీహిల్స్‌ల మా ఇంట్లకెళ్లి మొదలైతది ఈ కొత్త సంవత్సరం రోజు నడక.
అక్కడికెళ్లి బయల్దేరి ఉస్మాన్ సాగర్ ఏరియాల ఉన్న చిన్న దారిల (ట్రైల్) నడుస్తాం. మస్తుగ ఇసుక, బురద ఉంటది.
ఒక్కసారి అయితే, కొండ అంచు మీదకెళ్లి పడ్తనేమో అని భయం వేసింది. ఫస్ట్ మా అన్న (రాజన్న), నేను, నాన్న పోయేటోల్లం.
రాజన్న కాలేజీకి పోయినంక, మేం ఇద్దరమే పోతున్నం. నిజం చెప్పాలె అంటే, ఈ అబద్ధాలు దేనికి గాని, రాజన్న కంటే నాకు నాన్ననే ఎక్కువ ఇష్టం. నాన్నకు కూడా నేనే ఇష్టమనుకుంట.
లేకపాయేనా? ఉండేనా? ఆయన అయితే చచ్చిపోలె. కాకపోతే, నన్ను మర్చిపోతుండు, అంతే.
కొత్త సంవత్సరం రోజు 1990
నాకు ఆరేండ్లు. కండ్లు తెరిసిన.
నా రాజన్న పైన మంచం మీద గురకదీస్తుండు.
లేసి, ఆయన ముఖం దగ్గరకు పోయిన.
“రాజన్న, ” అని మెల్లగ పిలిసిన, “లే. ”
మా అన్న మూల్గి, అటు తిరిగినడు.
“రాజన్న, ” మళ్ళీ మెల్లగ అడిగిన, “లేవాలె. ఇయ్యాల కొత్త సంవత్సరం కదా!”
“నోర్ముయ్, ” అని మా అన్న ఉర్సుకున్నడు.
కండ్లు కొంచం తెరిచి, నన్ను గట్టిగ తోసినడు.
“ఇంకా చీకటిగనే ఉంది లచ్చీ, పడుకోనియ్యి, ” అని అరిసినడు.
నాకు చిరాకేసింది.
“ఇయ్యాల కొత్త సంవత్సరం రాజన్న! నీకు సరదాగా లేదా?”
రాజన్న మళ్ళీ తోసినడు, ఈసారి గట్టిగ.
అర్థమైంది, గదిలకెళ్లి కిచెన్‌కు పోయిన. ఉదయం కాఫీ వాసన అప్పటికే ఇంటి నిండా ఉంది.
నాన్న అప్పుడే పేపర్ చదువుకుంటూ కూసున్నడు.
“లచ్చీ, ” అన్నడు, “నీ మొదటి తీర్థయాత్రకు రెడీనా?”
“నేను రెడీగ లేను అంటవా ఏంది, ” అని గంతులు వేసుకుంటా టేబుల్ దగ్గరకు పోయిన.
“అట్లా మాట్లాడకు.. అమ్మ ముందు, ” అని కళ్ళెగిరిపొడిసిన నాన్న.
పోయిన సారి నాన్న, రాజన్న పోయిన్రు, కాని అమ్మ చిన్న పిల్లను అని ఇంకో ఏడు ఆగమని చెప్పింది. ఈసారి మాత్రం నేను పక్కా పోవాలె.
“ప్రపంచంల ఏం జరుగుతున్నది?” అని నాన్న కాఫీ తాగబోతుంటే ఆయన చేతికి చెయ్యి అడ్డం పెట్టిన.
ఆయన నా చేతిని పక్కకు తీసి, “మస్తు కథ నడుస్తున్నది, ” అన్నడు.
“ఏంది ఆ కథ?” అడిగిన.
“డబ్బుల ముచ్చట, రాజకీయాల ముచ్చట, ఇంకా.. ”
“అవి బోర్ కొట్టే కథలు, ” అని తల ఊపిన.
“బోర్ కొట్టేటియే, ” నాన్న ఒప్పుకున్నడు.
ఒక గంట తర్వాత మేం దారిల ఉన్నం.
పోయేటోల్లకు అందరికి నేను దండం పెడ్తున్న. మా అన్నకు చిరాకేసింది.
“ఎవరికి పడితే వాళ్ళకి దండాలు పెట్టడం ఆపు, ”
అని రాజన్న గునుక్కున్నడు. ఇంకా నిద్రమత్తుల ఉన్నడు.
“ఎందుకు?” ఒకాయనకు, కుక్కకు దండం పెడుతూ అడిగిన.
“ఎందుకంటే వాళ్ళెవ్వలు నీతో మాట్లాడాలె అనుకుంటలేరు, ” అని రాజన్న విసురుగ అన్నడు.
“దాని ఇష్టం లీవ్ ఇట్, ” అని నాన్న నా చేయి పట్టుకున్నడు.
రాజన్న మూల్గిండు, కానీ ఏం మాట్లాడలె.
మా ఇంటి వెనకాల ఉండే దారి నిండా ఇసుకే ఉంటది.
ఇయ్యాల ఇంకా దూరం పోతున్నం. ఈ దారి చిన్నగైతంది, చెట్లు దట్టంగ, మస్తు పొడుగ్గ అయితున్నయ్.
దాని అవతల ఏముందో సరిగ్గ కనిపించట్లే. మేం ఒకరి వెనక ఒకరం పోవాలె.
“అక్కడ ఏముంటదని అనుకుంటునవ్?” అని నాన్నను అడిగిన.
“అడవి జంతువులు, ” అని నాన్న అన్నడు.
“అవును, ” రాజన్న అన్నడు, “మనల్ని పట్టుకెళ్లే పిశాచాలు! రకరకాల పిశాచాలు ఉంటయ్. ”
“పిశాచాలూ?” అని అరిసిన, కండ్లు చిన్నగ జేసి ఆ దట్టమైన చెట్ల లోపల చూడాలని చూసిన.
“పిశాచాలు లేవు, ” అని నాన్న నన్ను ధైర్యపరిచిన.
కానీ నేను మాత్రం ఆయన వెనకాలే అతుక్కుపోయి నడిసిన.
కుడికి తిరిగినం, రాళ్ల మీదకి ఎక్కినం, మళ్ళీ కిందకి దిగినం.
మధ్యల ఒక చిన్న వాగు వచ్చింది. రాళ్ల మీదకెళ్లి నడిసి దాటినం.
దాటిన తర్వాత, ఇంకొంచెం పోగానే, అకస్మాత్తుగ HITEC సిటీ ఫ్లైఓవర్ దగ్గరకు వచ్చినం.
ఒక్క మలుపు తిరిగితే మొత్తం కొత్త ప్రపంచం.
రాళ్లు లేవు. మట్టి రోడ్లు లేవు.
నాన్న నా మొహంలో ఆశ్చర్యాన్ని చూసి నవ్విన్రు,
“సక్కగుంది కదా?”
“సక్కగుంది, ” అని ఒప్పుకున్న.
కొత్త సంవత్సరం రోజు 1995
నేను కండ్లు తెరిసిన.
పక్క గోడకెళ్ళి రాజన్న గురక వినబడుతున్నది.
రెండేండ్ల కింద మాకు ఇద్దరికీ సపరేట్ రూం ఉండాలని మా అమ్మానాన్న మధ్యల గోడ కట్టిచ్చిండ్రు.
లేసి, రాజన్న గది తలుపు తీసిన.
శాంతంగా పడుకున్న ఆయన మొహాన్ని, నోరు తెరుచుకున్న తీరును చూసి, గట్టిగ అరిచి లేపాలనిపించింది.
కానీ నా ప్రాణం మీదికి వస్తదనిపించి, తలుపు మూసి, కిచెన్‌కు పోయిన. నాన్న పేపర్ చదువుకుంటున్నడు.
నన్ను చూసి నవ్వి, “లచ్చీ, కొత్త సంవత్సరం నడకకు సిద్ధమైతివా?” అన్నడు.
“సిద్ధమైతి, సిద్ధమైతి, ” అని గంతులేసుకుంటా టేబుల్ దగ్గరకు పోయిన.
కాఫీ కప్పు అందుకోబోతే, కొంచెం తాగనిచ్చి మళ్ళీ లాక్కున్నడు.
“అరే యబ్బా, ” అని మూల్గిన, “నాకు పెద్దైపోయిన కదా. ”
“ఈసారికి అంతే, వచ్చే ఏడాది చూద్దాం, ” అన్నడు.
“మరి, ప్రపంచంల ఏం కొత్త తలనొప్పులు వచ్చినయ్ 1996 కోసం?”
“ఉమ్, ఆర్థికంల కొంచెం ఇబ్బంది-”
“అంటే ఏంది?” అని అడ్డుకున్న.
“బోర్ కొట్టే విషయం, ” అన్నడు.
“అదేలే, ” నేను ఒప్పుకున్న.
ఒక గంట తర్వాత మేం దారిల ఉన్నం.
అప్పట్ల ఉన్న మట్టి రోడ్డు లేదు. ఇప్పుడు రోడ్డు గట్టిగ
అయింది. కానీ మేం పోయే దారి అదే, కొండ ఎక్కి, ఆ దట్టమైన చెట్ల కాడికి.
చాలా చెట్లు నరికిండ్రు. ఇప్పుడు ఇద్దరం పక్కపక్కనే నడువొచ్చు.
నేను ఇంకా పిశాచాల కోసం చూస్తున్న. అవి లేవని తెలిసినా, చిన్నప్పటి భయాలు పోవు కదా.
వాగు ఎండిపోయింది, నడుచుకుంటూ పోతున్నం.
అటు వైపుకు పోతే, “లోపలికి రావద్దు” అని రాసి ఉన్న ఒక కంచె అడ్డుపడింది.
“మరి ఇప్పుడు ఎటు పోవాలె?” అని రాజన్న అడిగినడు.
నాన్న కళ్ళల్లో ఒక మెరుపు మెరిసింది.
“మనం ఎక్కుతున్నమా?” అని నేను అరిసిన.
“ఎక్కుతున్నం, ” అని నాన్న ఒప్పుకున్నడు.
“అరే యబ్బా, ” అని మా అన్న గొనుక్కున్నడు.
“భయపడకు, ” అని నేను, అప్పటికే నాన్న వెనకాల కంచె ఎక్కుతున్న.
అటు వైపుకు పోయినం. ట్రైల్ కొంచెం పోగానే ఆగిపోయింది.
నేను కింద పడ్తనేమో అని రాజన్న నన్ను వెనక్కి లాగినడు.
మా ముందు పెద్ద లోయ ఉంది.
“సరే, ” అని నాన్న అన్నడు, “ఈ అంచు మీదకెళ్లి జాగ్రత్తగ పోవాలె. అట్లపోతే గచ్చిబౌలి దగ్గరకు పోతది. ”
“వెనక్కి పోవొచ్చు కదా?” అని మా అన్న అడిగినడు.
“మొదల్కెళ్లి పోవాలె కదా, ” అని నేను అన్న.
“కనీసం బతికి ఉంటం కదా, ” అని రాజన్న అన్నడు.
“మనం చేయగలం రాజన్న. నీకు తెగువ లేదా?”
“మస్తుగ చెప్పినవ్ బిడ్డా, ” అని నాన్న నా భుజం తట్టినడు.
“నేను చచ్చిపోతే, మీ ఇద్దరిని వెంటాడ్త, ” అని రాజన్న అన్నడు, పాలిపోయి.
నేను అతని చెయ్యి పట్టుకుని ధైర్యం చెప్పిన.
మేం నెమ్మదిగ అంచు మీదుగ నడిచినం.
నాన్న నా చెయ్యి, నేను రాజన్న చెయ్యి పట్టుకున్నం.
చాలా సేపటికి, లోయ దాటి, మళ్ళీ దారి దొరికింది.
ఇంకో కంచె ఎక్కినం, దట్టమైన పొదల మధ్యకెళ్లి నడిచినం, చివరికి గచ్చిబౌలి స్టేడియం దగ్గరకు వచ్చినం.
“అదరహో!” అని నేను అరిసిన.
“అవును, ” అని నాన్న అన్నడు.
“అట్లనే ఉంటది, ” అని రాజన్న ముణుగుతున్నడు.
కొత్త సంవత్సరం రోజు 2000
నేను కండ్లు తెరిసిన.
మా అన్న ఇంకా బెంగళూరుల గురక పెడ్తుండా అని గోడ తట్టి చూసిన.
లేసి, కాఫీ వాసన వెంట కిచెన్‌కు పోయిన, నాన్న పేపర్ చదువుతుండు.
ఆయన ఎదురుగ నా కాఫీ కప్పు ఉంది.
“తీర్థయాత్రకు రెడీనా?” అని నవ్వి అడిగినడు.
“రెడీనే, ” అని అన్న, కాఫీ తాగుతున్న.
“రాజన్న లేడు కదా, కొంచెం తేడాగ ఉంటది, ” అని నాన్న అన్నడు.
“అవును. కానీ మేం సంతోషంగనే ఉంటం, ” అన్న.
“పక్కా, ” ఆయన తల ఊపినడు.
“మరి, లోకంలో ఏం జరుగుతున్నది?” అని అడిగిన.
“నీకు వద్దులే, ” అని నాన్న అన్నడు.
“అట్లనే అనుకుంటున్న, ” అని నేను ఒప్పుకున్న.
ఒక గంట తర్వాత మేం దారిల ఉన్నం.
రాళ్ళ దారి పోయింది. దారి చాలా సాదాసీదాగ అయింది.
“ఇయ్యాల పిశాచాలు ఎవ్వలనైనా పట్టుకుపోయినయా?” అని అడిగిన.
“మస్తు అల్లరి చేసేటోళ్ళను పట్టుకుపోయిండ్రు, ” అన్నడు నాన్న.
మేం వాగు దగ్గరకు వచ్చినం. కొత్త టార్గెట్స్ గురించి మాట్లాడుకున్నం.
“నేను.. నేను కొంచెం గట్టిగ ఉండాలని అనుకుంటున్న, ” అని నేను అన్న.
ఆయన నా వైపు చూసిండు.
“నేను.. కాలేజీల. సయీదా అని ఒక అమ్మాయి ఉంది. ఆమె కొంచెం తేడా ఉంటది. అందరూ ఆమెను ఏడిపిస్తుంటరు. మళ్ళీ ఎప్పుడైనా అట్లంటే, నేను గట్టిగ మాట్లాడాలె అని అనుకుంటున్న, ” అని నాన్న వైపు చూడకుండా చెప్పిన.
కొంత సేపు ఇద్దరం ఏం మాట్లాడలె.
మేం గచ్చిబౌలి దగ్గరకు రాగానే, నాన్న మాట్లాడినడు.
“లచ్చీ. అట్లా మాట్లాడాలంటే భయమేస్తది. నువ్వు భయపడుతున్నావ్ అంటే నువ్వు చెడ్డపిల్లవి కాదు. ధైర్యం చెయ్యాలె. మంచి కోసం మాట్లాడినప్పుడే, మనసుల మస్తు సంతోషం ఉంటది.. ఈ టార్గెట్ మస్తు మంచిగుంది. నువ్వు పక్కా చేయగలవు అని నా నమ్మకం, ” అన్నడు.
నేను ఆయన వైపు చూసిన. ఆయన కళ్ళు కొంచెం తడిసినయ్.
“నీకు ఏమైంది నాన్న?” అని అడిగిన.
“ఏం లేదు. నువ్వు నాకు మస్తు ఇష్టం, ” అన్నడు.
నేను నవ్వి, “నువ్వు కూడా మస్తు కూల్, నాన్న, ” అన్న.
కొత్త సంవత్సరం రోజు 2005
కండ్లు తెరిసిన. నేను ఎక్కడున్ననో ఒక్క క్షణం మర్చిపోయిన.
లేసి, కాఫీ వాసన వెంట కిచెన్‌కు పోయిన. నాన్న పేపర్ చదువుతుండు.
“సిద్ధమైతివా?” అని నవ్వి అడిగినడు.
“సిద్ధమైన, సిద్ధమైన, ” అని గంతులేసిన.
“ప్రపంచంల ఏం జరుగుతున్నదో తెలుసుకోవాలనుకుంటున్నావా?” అని అడిగినడు.
“నాకు తెలుసు నాన్న, నాకు అది నచ్చట్లే, ” అన్న.
“సరే, అయితే పెద్ద మనిషి అయిపోయినవ్ అన్నమాట, ” అని ఆయన కాఫీ కప్పు ఎత్తి శుభాకాంక్ష చెప్పినడు.
ఒక గంట తర్వాత మేం నడుస్తున్నం. నేను ఆయనకు ఏం చెప్పాలె అని మనసుల మస్తు ఇబ్బంది పడుతున్న.
“మనం ఆ పెద్ద లోయ దగ్గరకు పోయినం కదా, గుర్తుందా?” అని నాన్న అడిగినడు.
“గుర్తుంది, ” అన్న.
“అది మస్తు పిచ్చితనం. వెనక్కి పోయి ఉండాల్సింది, ” అన్నడు.
“బతికినం కదా, ” అన్న.
“నేను.. నేను సెక్స్ చేసిన, ” అని అకస్మాత్తుగ చెప్పిన.
ఆయన ఆగి నా వైపు చూసినడు. నోరు తెరుచుకున్నది.
“నాకు.. నాకు ఒక ఆడపిల్లతో సెక్స్ జరిగింది, ” అని చెప్పిన.
ఆయన కళ్ళల్లో నిరాశ చూడకుండా ఆకాశం వైపు చూసిన.
“లచ్చీ, ” అన్నడు.
“ఏంది?” అని అడిగిన.
“లచ్చీ, నా వైపు చూడు, ” అన్నడు.
నేను చూసిన. ఆయన నవ్వుతున్నడు.
“నాకు తెల్వదని అనుకున్నవా?” అని అడిగినడు.
“అమ్మకు తెలుసా?” అని అడిగిన.
“తెలుసు. మాకు ఇద్దరికీ తెలుసు”
మేం మళ్ళీ నడిచినం.
నేను ఆయనకు కవిత గురించి చెప్పిన.
మేం గచ్చిబౌలి దగ్గరకు రాగానే, “ఆమె కూల్‌గా ఉన్నట్లు అనిపిస్తుంది, ” అన్నడు.
“అవును, ” అన్న.
“నువ్వు కూల్‌గ ఉంటవ్, ” అని నన్ను పొడిచినడు.
కొత్త సంవత్సరం రోజు
నేను కండ్లు తెరిసిన, పక్కన కవిత గురక పెడుతున్నది.
లేసి, కాఫీ పెట్టుకుని, పేపర్ చూసిన.
రెడీ అయి, కారుల సికింద్రాబాద్‌లోని 'ఆదరణ' కేంద్రంకు పోయిన.
నాన్నను నేనే అక్కడ చేర్పించిన, ఇంట్ల చూసుకోవడం కష్టం అయినప్పుడు. కానీ ప్రతి కొత్త సంవత్సరం రోజు నాన్నతోనే ఉంట.
“ఈరోజు ఆయన ఎట్లున్నడు?” అని రాణిని అడిగిన.
“బానే ఉన్నరు. ఇయ్యాల కొత్త సంవత్సరం కదా, ఏదో గుర్తుకొస్తది అనుకుంట, ” అని నవ్వింది.
నేను నాన్న గదికి పోయిన. వీల్‌చైర్‌ల కూసునిండు. నన్ను చూసిండు, కానీ గుర్తుపట్టలె.
“నేను లచ్చీ, ” అని చెప్పిన.
“లచ్చీ, ” అని తల ఊపినడు.
“ఇయ్యాల కొత్త సంవత్సరం, ” అని అన్నడు.
“అవును, ” అన్న.
“మరి నడవడానికి పోదామా?” అని అడిగినడు.
నాకు మాట రాలే. గుండె గట్టిగ అయింది.
“మనం నడకకు పోదామా?” అని మెల్లగ అడిగిన.
“అవును. పోదామా?” అని అడిగినడు.
నేను ఆయనకు క్యాప్ పెట్టి, బయటకు తోసుకుని పోయిన. ఆ చిన్న గార్డెన్ చుట్టూ తిప్పిన.
“నీకు మన తీర్థయాత్ర గుర్తుందా?” అని అడిగిన.
ఆయన ఏం మాట్లాడలె. నేను మా నడకల గురించి, ఆ పెద్ద లోయ గురించి, మా ఇద్దరి సంప్రదాయం గురించి చెప్పిన.
ఒక బెంచ్ దగ్గర కూర్చున్నం. ఆ పచ్చిక గచ్చిబౌలి లాగ అనిపించింది.
ఆయన నా వైపు చూసిండు.
“మనం.. అదంతా చేసినమా?” అని అడిగినడు,
“నువ్వు, నేను?”
నేను తల ఊపిన.
“అది మస్తు కూల్‌గా అనిపిస్తుంది, ” అన్నడు.
“అవును నాన్న, ” అని మెల్లగ అన్న, “అది మస్తు
కూల్‌గా ఉండేది. ”
సమాప్తం
ఎం. కె. కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
ఉగాది 2026 కథల పోటీల వివరాల కోసం
కొసమెరుపు కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం: ఎం. కె. కుమార్
నేను గతంలో ఎప్పుడో కథలు, కవితలు వ్రాశాను. మళ్ళీ ఇప్పుడు రాస్తున్నాను. నేను పీజీ చేశాను. చిన్న ఉద్యోగం ప్రైవేట్ సెక్టార్ లో చేస్తున్నాను. కథలు ఎక్కువుగా చదువుతాను.
🙏
Comments