రూపం
- M K Kumar
- 8 hours ago
- 9 min read
#MKKumar, #ఎంకెకుమార్, #Rupam, #రూపం, #TeluguInspirationalStories, #ప్రేరణాదాయకకథలు
Rupam - New Telugu Story Written By - M K Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 14/12/2025
రూపం - తెలుగు కథ
రచన: ఎం. కె. కుమార్
నగరం చివర, కాలుష్యానికి దూరంగా ఉన్న ఆ ప్రదేశంలో 'శాంతి నివాస్' అనే వృద్ధాశ్రమం ఉండేది.
ఆ వృద్ధాశ్రమ ఆవరణలోనే, వందల ఏళ్లనాటి ఒక పెద్ద మర్రిచెట్టు నీడన, నల్లటి శిలతో చెక్కిన రెండు ముఖ్యమైన రూపాలు ఉండేవి
ఒకటి రాతి ఎలుక విగ్రహం, మరొకటి రాతి పాము విగ్రహం. స్థానికులు వాటిని 'పాల వెల్లువ' దేవత అని పిలిచేవారు.
ప్రతి మంగళవారం, శుక్రవారం నాడు ప్రజలు దూర ప్రాంతాల నుండి వచ్చి, ఆ రాతి ఎలుకకు బెల్లం, రాతి పాముకు పాలు పోసి పూజలు చేసేవారు.
వారి నమ్మకం ప్రకారం, ఈ విగ్రహాలు వారి ఆర్థిక సమస్యలను తొలగిస్తాయని, ఇంట్లో సుఖశాంతులను నెలకొల్పుతాయని. రాతికి ఉన్న ఈ భక్తి, జీవం ఉన్నవాటిపై వారికి లేకపోవడం విధి వైపరీత్యం.
అదే ఆవరణలో, వృద్ధాశ్రమం వెనుక భాగంలో ఉన్న చిన్న, అలంకరణ లేని గదిలో 78 ఏళ్ల నూకాలమ్మ ఉండేది. ఆమె భర్త చిత్రపటం తప్ప ఆమె గదిలో మరేమీ విలువైన వస్తువులు లేవు.
ఆమె చేతులకు నాడు బంగారు గాజులు, చీరలకు పట్టు అంచు ఉండేది. ఆమె కొడుకు సురేష్, ఈ నగరంలోనే అత్యంత విజయవంతమైన సాఫ్ట్వేర్ సంస్థ యజమాని.
నూకాలమ్మ తన కొడుకును కష్టపడి చదివించింది. తన భర్త మరణానంతరం, ఆస్తిని, బంగారాన్ని సురేష్ చేతిలో పెట్టింది. సురేష్ పెళ్లి తర్వాత కొన్నాళ్లు బాగానే ఉన్నా, కొత్త జీవితం, అధిక ఆదాయం వచ్చిన తర్వాత, నూకాలమ్మ అతనికి భారంగా మారింది.
"అమ్మా, నువ్వు ఇంట్లో ఉంటే మాకు ప్రైవసీ ఉండట్లేదు. పిల్లలకు నీతులు చెప్తున్నావని మీ కోడలు కూడా అంటుంది. ఇక్కడ శాంతి నివాస్లో ఉంటే నీకు మంచి తోడు దొరుకుతుంది, ప్రశాంతంగా ఉంటావు," అని చెప్పి సురేష్ ఆమెను ఇక్కడ చేర్చాడు.
నిజానికి, నూకాలమ్మకు ఆ 'శాంతి నివాస్'లో ఏ మాత్రం శాంతి దొరకలేదు. ఆమె కోరుకున్నది తన కొడుకు, కోడలి ప్రేమ, మనవళ్ల ఆటపాటలు. కానీ ఆశ్రమంలో ఆమెకు లభించింది కేవలం నాలుగు గోడల మధ్య ఏకాంతం.
నూకాలమ్మ తన గది కిటికీలో నుండి చూస్తే, ఆ మర్రిచెట్టు, రాతి ఎలుక కనిపించేవి. ఆమె చూస్తుండగానే, లోపల ఉన్న నిజమైన ఎలుకలు, పిల్లులు ఎక్కడైనా కనిపిస్తే, వృద్ధాశ్రమం సిబ్బంది కర్రలతో తరిమేసేవారు.
"రాతి ఎలుకకు పూజ, ప్రాణమున్న ఎలుకకు దండన. ఇదేమి న్యాయం?" అని ఆమె ఆశ్చర్యపోయేది.
ఆమె భర్త చిత్రపటంపై దండ వేసి, రోజూ దండం పెట్టేది. ఆ ఫొటోను చూసినప్పుడల్లా, "మీరు నన్ను వదిలి వెళ్లిపోకముందు, మీతో ఉన్న కొద్దికాలం ఎంత బాగుండేదో!" అని అనుకునేది.
ఆ రోజు మధ్యాహ్నం, వృద్ధాశ్రమానికి సురేష్ భార్య కారులో వచ్చింది. ఆమె రాక వెనుక ఉన్న ఉద్దేశం అందరికీ తెలిసినా, నూకాలమ్మ మనస్సు మాత్రం ఉప్పొంగింది.
"నా కోడలు నన్ను చూడడానికి వచ్చిందేమో!" అని ఆశపడింది.
కానీ, సురేష్ భార్య మొదట మర్రిచెట్టు వద్దకు వెళ్లింది. ఆమె పట్టు చీర ధరించి, కొత్త వెండి పళ్ళెంలో పాలు, బెల్లం తీసుకుని వచ్చింది. రాతి ఎలుకకు పాలు పోసి, కళ్ల నీళ్లు పెట్టుకుంది.
"ఓ ఎలుక దేవా! మా ఆయనకు ఈసారి పెద్ద కాంట్రాక్ట్ రావాలి. మాకు మరింత డబ్బు సంపాదించాలి. మాకు సుఖం, సంపద ఇవ్వండి," అని భక్తితో వేడుకుంది.
పక్కనే ఉన్న పాము విగ్రహానికి కూడా నమస్కరించి, దండం పెట్టింది. ఆ తర్వాత, వృద్ధాశ్రమం నిర్వాహకుడికి నెలవారీ ఫీజు చెల్లించి, బయటికి వెళ్ళే ముందు, కేవలం కర్తవ్యంలా నూకాలమ్మ గది వద్ద నిలబడింది.
"సురేష్ను కలవాలని ఉంది తల్లీ, ఒంట్లో కూడా బాగా లేదు," అని నూకాలమ్మ మెల్లగా అడిగింది.
"ఆయనకు అస్సలు సమయం లేదు. అమెరికా క్లయింట్తో మీటింగ్ ఉంది. మళ్లీ మూడు నెలల తర్వాత వస్తాను. మీకు ఏమీ కొదవలేదుగా, ఇక్కడ బాగా ఉండండి," అంటూ కసురుకొని, వెంటనే ఆమె కారు ఎక్కి వెళ్ళిపోయింది.
ఆ రాతి విగ్రహానికి పోసిన ప్రేమలో పదో వంతు కూడా ప్రాణంతో ఉన్న అత్తకు ఇవ్వలేకపోయింది ఆ కోడలు.
ఆ క్షణం, నూకాలమ్మకు రాయిలో దైవత్వం కంటే, ప్రాణంతో ఉన్న మనిషిలో మానవత్వం లేకపోవడం భయంకరంగా తోచింది.
నూకాలమ్మకు ఆ రోజు రాత్రి నిద్ర పట్టలేదు. ఆమె కొడుకు, కోడలి వ్యవహారం ఆమె హృదయాన్ని మెలిపెట్టింది.
ఆమె మనసులో భర్త చివరి మాటలు మెదిలాయి "నూకాలమ్మా, మనం కష్టపడ్డాం. మన సురేష్ బంగారం అవుతాడు, మనల్ని బాగా చూసుకుంటాడు." కానీ ఆ 'బంగారం' ఇప్పుడు రాయిలా మారిపోయాడు.
ఆ మరుసటి రోజు, వృద్ధాశ్రమంలోని అతిపెద్ద గదిలో టీవీ చూస్తున్న 85 ఏళ్ల విశ్వనాథం గుండెపోటుతో కుర్చీలో కుప్పకూలిపోయాడు.
ఆశ్రమంలో వెంటనే గందరగోళం చెలరేగింది. విశ్వనాథం కొడుకు మోహన్ తండ్రిని వృద్ధాశ్రమంలో చేర్పించిన తర్వాత, కనీసం రెండు సంవత్సరాలుగా చూడడానికి రాలేదు. మేనేజర్ అతనికి ఫోన్ చేసి పరిస్థితిని వివరించాడు.
విశ్వనాథం చనిపోయిన విషయం తెలిసి, కొద్దిసేపటికే మోహన్ ఖరీదైన సూట్లో హడావుడిగా వచ్చాడు.
అతని కళ్లలో బాధ కంటే ఆందోళన ఎక్కువగా ఉంది. అతను ముందుగా చేసింది, తన తండ్రి భుజాన్ని తాకి, "పితృ ధర్మం తీరిపోయింది," అన్నాడు.
అతను నేరుగా మేనేజర్ను పిలిచి, "లాంఛనాలన్నీ త్వరగా పూర్తి చేయండి. నా ఆఫీస్ నుండి ముఖ్యమైన మీటింగ్కు వెళ్లాలి," అని చెప్పాడు.
అక్కడ చుట్టూ ఉన్న వృద్ధులు, సిబ్బంది విశ్వనాథం మృతదేహాన్ని స్ట్రెచర్పైకి ఎక్కించడానికి కష్టపడుతున్నారు.
విశ్వనాథం మృతదేహాన్ని మోయడానికి అతని కొడుకు మోహన్ ముందుకు రాలేదు.
ఆప్యాయతగా చేతిని అందించి, బతికి ఉన్నప్పుడు సేవ చేయలేని మోహన్, చనిపోయిన తర్వాత కూడా కేవలం తంతు పూర్తి చేయడానికి మాత్రమే అక్కడ ఉన్నాడు.
అదే సమయంలో, వృద్ధాశ్రమ కిటికీ దగ్గర నిలబడి ఇదంతా చూస్తున్న గోపాల్ అనే వృద్ధుడు ఆశ్చర్యపోయాడు.
గోపాల్ను అతడి సొంత కొడుకు ఆర్ధిక ఇబ్బందుల కారణంగానే వృద్ధాశ్రమంలో చేర్చాడు. అతని కొడుకు నిరుద్యోగి. మోహన్ తన తండ్రికి చేయూతనివ్వకుండా వదిలేసిన తీరు చూసి గోపాల్ కన్నీరు పెట్టుకున్నాడు.
గోపాల్కు వృద్ధాశ్రమ సిబ్బందిలో ఒక యువకుడు గుర్తుకు వచ్చాడు.
అతని పేరు రమేష్. రమేష్, వృద్ధాశ్రమంలోని వృద్ధులకు సహాయం చేసే ఒక సాధారణ కార్యకర్త. రమేష్ జీతం చాలా తక్కువ. రమేష్ తన తల్లిదండ్రులను పోషించడంలో చాలా ఇబ్బందులు పడుతున్నా, అతను రోజూ నూకాలమ్మకు వేళకు మందులు ఇవ్వడం, విశ్వనాథంకు ఇష్టమైన పత్రిక చదివి వినిపించడం వంటి పనులను ప్రేమతో చేసేవాడు.
గోపాల్ ఒకసారి రమేష్తో, "నువ్వు ఇతరులకు ఇంతగా సహాయం చేస్తున్నావు, నీకు ఎప్పుడైనా నీ కుటుంబం కష్టాల్లో ఉందని బాధ అనిపించలేదా?" అని అడిగాడు.
దానికి రమేష్ చిరునవ్వుతో, "సార్, నేను నా చేతులతో ఇతరులకు సహాయం చేసినప్పుడు, ఆ క్షణంలో నాకు కలిగే ఆనందం డబ్బు కంటే ఎక్కువ. బతికి ఉన్నవాడికి చేయూత ఇవ్వడం, చనిపోయినవాడికి భుజాన్ని అందించడం కంటే గొప్పది కాదా? ఈ వృద్ధాశ్రమం బయట, ఒక మనిషి ఆకలితో పడి ఉన్నప్పుడు, వందల మంది అతని చుట్టూ ఉన్నా, చేయూతనివ్వడానికి ఒక్కరు కూడా రారు. కానీ, చనిపోయినవాడిని మోయడానికి, కర్మకాండలు చేయడానికి మాత్రం బోలెడంత మంది వస్తారు. నాకు ఆ రాతి విగ్రహాల మీద భక్తి లేదు, ప్రాణంతో ఉన్న మనుషుల్లో దైవత్వాన్ని చూస్తాను," అని చెప్పాడు.
రమేష్ మాటలు గోపాల్ మనసును తాకాయి. చనిపోయిన వాడికి భుజాన్ని అందించే లోకం, బతికి ఉన్నవాడికి చేయూతనివ్వడానికి ఎందుకు ముందుకు రావడం లేదు?
ఈ ప్రశ్న ఆశ్రమంలోని ప్రతి వృద్ధుడి మనస్సులో మెదిలేది. మోహన్, తన తండ్రి కర్మకాండల కోసం పది లక్షల రూపాయలు ఖర్చు చేస్తాడేమో గానీ, బతికి ఉన్నప్పుడు నెలకు పది వేలు ఇచ్చి ప్రేమతో చూసుకోలేకపోయాడు.
ఆ సాయంత్రం, వృద్ధాశ్రమం నుండి మృతదేహం వెళ్తున్నప్పుడు, ఆ పక్కనే మర్రిచెట్టు వద్ద ఉన్న రాతి పాము విగ్రహానికి ఒక భక్తుడు కొత్త పట్టు వస్త్రాన్ని కప్పి, దండం పెడుతున్నాడు.
రాతి పాముకు పట్టు వస్త్రం, పక్కనే ఉన్న మనిషి ఆకలితో మరణించినా పట్టించుకోని నిర్లక్ష్యం. ఈ విరుద్ధ దృశ్యం, మానవత్వ విలువలు ఎంతగా మరుగున పడ్డాయో చెప్పకనే చెప్పింది.
వృద్ధాశ్రమం నుండి వచ్చిన కఠిన అనుభవాల తర్వాత, నూకాలమ్మలోనూ, ఇతర వృద్ధులలోనూ ఒక ఆలోచన మొదలైంది.
మనం రాయిలో దైవత్వాన్ని చూస్తున్నాం, కానీ మనిషిలో మానవత్వాన్ని ఎందుకు గుర్తించలేకపోతున్నాం?
నూకాలమ్మ గదికి ఎదురుగా ఉన్న గదిలో శంకర్ శాస్త్రి అనే మాజీ ఉపాధ్యాయుడు ఉండేవాడు.
ఆయన నిరంతరం వేదాలు, ఉపనిషత్తులు చదువుతుండేవాడు. ఆయన కొడుకు విదేశాల్లో స్థిరపడ్డాడు. శంకర్ శాస్త్రికి గుడి, గోపురం, పూజలంటే అమితమైన భక్తి.
అయితే, ఆయన వృద్ధాశ్రమం చుట్టూ ఉన్న పేదరికాన్ని, ఆకలితో ఉన్న పిల్లలను ఎప్పుడూ పట్టించుకునేవాడు కాదు.
ఒక రోజు శంకర్ శాస్త్రి, రాతి పాము విగ్రహం చుట్టూ ప్రదక్షిణలు చేస్తున్నారు. ఆ సమయంలో, వృద్ధాశ్రమంలో పనిచేసే నలుగురు అనాథ పిల్లలు పక్కనే ఆకలితో అల్లల్లాడిపోతున్నారు.
వారికి రోజుకు ఒక్క పూట భోజనం మాత్రమే దొరుకుతుంది. శాస్త్రి వారిని చూసి, "అల్లరి చేయకుండా ఉండండి. దేవుడిని ప్రశాంతంగా పూజించుకోనివ్వండి," అని మందలించాడు.
నూకాలమ్మ మెల్లగా శాస్త్రితో, "శాస్త్రి గారూ! మీరు రాతి పాముకు పాలు పోస్తున్నారు. భక్తి అపారం. కానీ ఆ పక్కనే ఉన్న పిల్లలు ఆకలితో ఉన్నారు. వారికి ఒక కప్పు పాలు దొరికితే, అది ఆ రాతి పాముకు పోసిన పాలు కంటే గొప్ప పుణ్యం కాదా?" అని ప్రశ్నించింది.
శాస్త్రికి కోపం వచ్చింది. "నూకాలమ్మా, నీకు భక్తి గురించి ఏం తెలుసు? భక్తి అనేది విగ్రహారాధనతో ముడిపడి ఉంటుంది. ఈ పిల్లలు ఎవరు? వారి కర్మ వారిని అనుభవిస్తుంది. దేవుడికి అర్పించిన దాని గురించి మాట్లాడకు," అని కసురుకున్నాడు.
నూకాలమ్మ శాస్త్రి మాటలకు బాధపడింది. ఆమె మనస్సులో, భక్తి అనేది ఒక విగ్రహం చుట్టూ తిరగడం కాదు, మనిషి చుట్టూ తిరగాలి అనే సత్యం గట్టిగా నాటుకుంది.
రాయిలో దైవత్వాన్ని చూసి పూజించే మనిషి, తన కళ్లముందే ఆకలితో ఉన్న పిల్లల కళ్లలో దైవత్వాన్ని, ఆత్మను ఎందుకు చూడలేకపోతున్నాడు?
ఈ సంఘటన తర్వాత, నూకాలమ్మ, రమేష్ కలసి ఒక చిన్న ఆలోచన చేశారు. వృద్ధాశ్రమంలో వృద్ధులు తినగా మిగిలిన ఆహారాన్ని వృథా చేయకుండా, ఆశ్రమం వెలుపల ఉండే అనాథ పిల్లలకు, పేదలకు ఇవ్వాలని నిర్ణయించుకున్నారు.
ఇది ఒక చిన్న చర్యే అయినా, రాతి విగ్రహానికి ఆర్పణ చేసే లక్షల రూపాయల కంటే గొప్పది.
రమేష్ ఒకసారి నూకాలమ్మతో, "అమ్మా! ఒకప్పుడు ఇక్కడ నిజమైన పాము ఉండేది. భయంతో దానిని కొట్టి చంపేశారు. ఇప్పుడు ఆ రాతి పాముకు పాలు పోస్తున్నారు. మనుషుల ద్వంద్వ వైఖరి విచిత్రం కదూ?" అన్నాడు.
"అవును రమేష్," అంది నూకాలమ్మ.
"ఎలుక రాతిది అయితే పూజిస్తాం, ప్రాణాలతో ఉంటే తరిమేస్తాం. మన భయం, మన స్వార్థం మన భక్తిని శాసిస్తున్నాయి. రాయి శాంతంగా ఉంటుంది కాబట్టి పూజిస్తున్నాం. ప్రాణంతో ఉన్నది ప్రశ్న అడుగుతుంది, కష్టం చెప్తుంది కాబట్టి తరిమేస్తున్నాం."
శంకర్ శాస్త్రి వంటి భక్తులు, విదేశాల్లో ఉండే కొడుకు పంపిన డబ్బుతో రాతి విగ్రహాలకు పాల అభిషేకాలు చేస్తున్నారు.
అదే డబ్బులో కొద్ది భాగం తన వృద్ధాప్య తల్లిదండ్రులకు ఆశ్రమంలో మంచి గది ఇవ్వడానికి, వారికి ప్రేమగా మాట్లాడడానికి ఉపయోగించలేకపోయాడు.
ఆ రోజు సాయంత్రం, శంకర్ శాస్త్రి టీవీలో ఒక వార్త చూశాడు. ఒక యువకుడు ఆకలితో, దాహంతో రోడ్డు పక్కన పడి ఉంటే, అక్కడి నుంచి వెళ్తున్న ఏ ఒక్కరూ అతనికి చేయూత ఇవ్వలేదు.
చివరకు, ఒక కుక్క మాత్రం వచ్చి అతని ముఖాన్ని నాకింది. పశువులకు ఉన్న దయ కూడా మనిషికి లేకపోవడం చూసి, శాస్త్రి ఒక్క క్షణం కన్నీరు పెట్టుకున్నాడు.
కానీ మరుసటి రోజు ఉదయం, మళ్లీ రాతి విగ్రహం వద్దకు వెళ్లి, నిస్సత్తువగా నిలబడ్డాడు. రాయిలో దైవత్వాన్ని చూసేవారు, తమలోని మానవత్వాన్ని మాత్రం విస్మరిస్తున్నారు.
నూకాలమ్మ గదిలో గోడపై ఉన్న ఆమె భర్త చిత్రపటం ఈ కథలో ఒక నిశ్శబ్ద సాక్షి. ఆ చిత్రపటానికి ప్రతి రోజు ఉదయం కొత్తగా దండ వేసి, రోజంతా ఆ ఫొటోను శుభ్రం చేసి, చూస్తూ ఉండేది.
ఫొటోలో ఉన్న భర్తకు దండ వేసి దండం పెడుతుంది. ప్రాణాలతో ఉన్న తను మాత్రం కొడుకు నిర్లక్ష్యానికి వృద్ధాశ్రమంలో ఉంది.
ఒకసారి నూకాలమ్మ తన కొడుకు సురేష్కు ఫోన్ చేసింది.
"సురేష్! ఒక రోజు వచ్చి నా పక్కన కూర్చుని మాట్లాడలేవా నాయనా?" అని అడిగింది.
సురేష్ ఫోన్లో, "సారీ అమ్మా, ఇప్పుడు బిజీగా ఉన్నాను. అదంతా పాత కాలం. ఇప్పుడు ఎవరికీ ఆ సమయం లేదు. నా దగ్గర లక్షల కోట్లు ఉన్నా, సమయాన్ని కొనలేను కదా. నువ్వు వృద్ధాశ్రమంలో ఉండు. నేను ఈ నెల ఫీజు చెల్లించాను కదా," అని విసుగుగా మాట్లాడి ఫోన్ పెట్టేశాడు.
సురేష్ సమయాన్ని కొనలేకపోయినా, డబ్బుతో అన్నీ కొనగలనని నమ్మాడు. ఆ రోజు రాత్రి, సురేష్ ఇంటికి తిరిగి వచ్చాక, తన తల్లిదండ్రుల పెద్ద సైజు ఫొటోలకు ప్రత్యేకంగా బంగారు పూతతో దండ చేయించి, దాన్ని ఫొటోలకు వేశాడు.
"నా తల్లిదండ్రులను నేను ఎంత గౌరవిస్తానో అందరికీ తెలియాలి," అని గర్వంగా అన్నాడు.
అతని భార్య, "చాలా బాగుందండీ. ఫొటోలకు దండ వేస్తే, ఇంట్లో పాజిటివ్ వైబ్రేషన్స్ వస్తాయి," అంది.
నూకాలమ్మ మాత్రం, ఆశ్రమంలో తన గదిలో గోడ వైపు చూస్తూ, "నన్ను ఫొటోలో పెడితే, నాకొడుకు ప్రేమగా దండ వేసి దండం పెడతాడు. బతికి ఉన్న నేను వాడికి భారం," అని నిశ్చయించుకుంది.
ఈ ఆలోచన కేవలం నూకాలమ్మదే కాదు. అదే వృద్ధాశ్రమంలో ఉన్న పార్వతమ్మ అనే మరో వృద్ధురాలిది కూడా ఇదే కథ.
పార్వతమ్మ కొడుకు గోవిందరాజు. అతడు కూడా పెద్ద ఉద్యోగి. గోవిందరాజు తన ఇంటి గోడపై, తన తల్లిదండ్రులు చిన్నప్పుడు తనను ఎత్తుకున్న ఫొటోలను పెద్దగా ప్రింట్ చేయించి, ఫ్రేమ్లో పెట్టి, వాటి కింద ఒక బోర్డు పెట్టాడు
"మా తల్లిదండ్రులు - మా దైవాలు."
ఒకసారి పార్వతమ్మ అనారోగ్యంతో బాధపడుతున్నప్పుడు, మేనేజర్ గోవిందరాజుకు ఫోన్ చేశాడు.
గోవిందరాజు వచ్చి, కేవలం ఫీజు కట్టి, తల్లిని చూడకుండా వెళ్లిపోయాడు.
"నాకు ఆఫీస్ పని చాలా ఉంది. డాక్టర్ సరిగ్గా చూసుకుంటాడు," అని నిర్లక్ష్యంగా అన్నాడు.
గోడపై 'దైవాలు' అని రాసి, ప్రాణాలతో ఉన్న దైవాన్ని వృద్ధాశ్రమంలో వదిలేశాడు.
నూకాలమ్మ, పార్వతమ్మ ఇద్దరూ పక్క పక్కనే కూర్చుని, ఒకరికొకరు ధైర్యం చెప్పుకున్నారు.
"తల్లీ! ఈ లోకం అంతా ఇలాగే ఉంది. మన శ్వాస ఆగి, మన ఫొటోలకు దండ వేసిన రోజు, వాళ్లు మనల్ని ఆరాధిస్తారు. అప్పుడు వాళ్ళకు మనం భారం కాము," అని పార్వతమ్మ బాధగా చెప్పింది.
ఆ రోజు రాత్రి, నూకాలమ్మ వృద్ధాశ్రమం నుండి ఒక చీకటి సత్యాన్ని గుర్తించింది. మనం చనిపోయిన వాడికి భుజాన్ని అందిస్తాం, కానీ బతికి ఉన్నవాడికి చేయూతనివ్వలేం.
చనిపోయినవాడిని మోస్తే సమాజంలో మంచి పేరు వస్తుంది. కానీ బతికి ఉన్నవాడికి సహాయం చేస్తే మన సమయం, డబ్బు ఖర్చు అవుతాయి.
మానవత్వానికి ఉన్న ఈ వింత లెక్కను చూసి నూకాలమ్మ నిశ్చేష్టురాలైంది.
ఆమెకు ఆ దేవుడిపై కూడా భక్తి తగ్గింది. ఎందుకంటే, దైవం రాయిలో ఉన్నప్పుడు, మనిషిలో మానవత్వాన్ని ఎందుకు నింపలేకపోయాడు?
వృద్ధాశ్రమం చుట్టూ ఉన్న ప్రజల ద్వంద్వ వైఖరి, నూకాలమ్మ, రమేష్ వంటి కొందరిలో కొత్త మార్పును తీసుకొచ్చింది.
వారిద్దరూ కలిసి 'నిజమైన భక్తి' నిర్వచనాన్ని ఆచరణలో చూపాలని నిర్ణయించుకున్నారు.
నూకాలమ్మ తన గదిలో ఉన్న భర్త ఫొటోను చూస్తూ, "మీరు నాకు దైవం. మీ జ్ఞాపకాలు నాకు దైవం. మీకు నేను పూజ చేస్తాను. కానీ, ఈ పూజ బయట ప్రపంచంలో ఇతరులకు సహాయంగా మారాలి," అని మనసులో అనుకుంది.
ఆమె వృద్ధాప్య పెన్షన్ డబ్బులను వృథాగా పూజలకు ఖర్చు చేయకుండా, వాటితో ఆశ్రమం బయట ఆకలితో ఉన్న అనాథలకు, పేదలకు ఆహారం అందించాలని రమేష్ను కోరింది.
రమేష్ సంతోషించాడు. "అమ్మా! ఇదే నిజమైన భక్తి. రాతి విగ్రహానికి పోసే పాలు కంటే, ఆకలితో ఉన్న పిల్లాడి నోటికి అందించే పాలు గొప్ప దైవత్వం," అన్నాడు.
మరోవైపు, శంకర్ శాస్త్రి భక్తి రోజురోజుకు పెరుగుతోంది. ఆయన కొడుకు పంపిన డబ్బుతో, రాతి ఎలుక విగ్రహం చుట్టూ రంగులు వేయించి, దానికి ప్రత్యేక పూజలు చేయించాడు.
ఆయన నమ్మకం ప్రకారం, ఈ పూజల వల్ల ఆయన కొడుకు మరింత ధనవంతుడు అవుతాడు.
ఒక రోజు, రాతి ఎలుక విగ్రహం దగ్గర పూజలు జరుగుతున్నప్పుడు, ఆశ్రమం బయట రోడ్డుపై కారు ప్రమాదం జరిగింది.
ఒక వృద్ధుడు రక్తం కారుతూ సహాయం కోసం వేడుకుంటున్నాడు. రోడ్డుపై వెళ్తున్న పదుల సంఖ్యలో వాహనాలు ఆగి చూడకుండానే వెళ్లిపోయాయి.
శంకర్ శాస్త్రి పూజలో ఉండి, ఆ అరుపులు వినిపించినా పట్టించుకోలేదు.
"ఇప్పుడు పూజ మధ్యలో లేవకూడదు, అపచారం," అనుకున్నాడు.
కానీ, పక్కనే ఉన్న నూకాలమ్మ, పార్వతమ్మ వెంటనే కంగారు పడ్డారు. రమేష్, వెంటనే బయటికి పరుగెత్తుకు వెళ్లి, ఆ వృద్ధుడిని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని, ఆశ్రమం లోపలికి తీసుకొచ్చాడు.
వృద్ధాశ్రమం డాక్టర్కు సమాచారం ఇచ్చి, అతనికి ప్రథమ చికిత్స చేయించాడు. రక్తం కారుతున్న ఆ వ్యక్తికి రమేష్ తన చొక్కా చించి కట్టు కట్టాడు.
శంకర్ శాస్త్రి పూజ పూర్తి చేసి, బయటికి వచ్చి, ఈ దృశ్యాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు.
"శాస్త్రి గారూ," అంది నూకాలమ్మ.
"రాయిలో దైవత్వాన్ని వెతికే మీరు, మనిషిలో మానవత్వాన్ని ఎందుకు గుర్తించలేకపోయారు? మీరు రాతి విగ్రహానికి చేసిన పూజ కంటే, రమేష్ ప్రాణాలతో ఉన్న మనిషికి చేసిన సహాయమే గొప్ప దైవత్వం కాదా? దేవుడు ఆలయాల్లో, రాతి రూపంలో ఉన్నాడు. కానీ మానవత్వం అనేది ప్రాణంతో ఉన్న మనిషిలో ఉంటుంది."
ఆ సమయంలో, శంకర్ శాస్త్రికి తన తప్పు అర్థమైంది. ఆయన కళ్లలో నీళ్లు తిరిగాయి. ఆయన తన జీవితంలో దేవుణ్ణి పూజించడానికి ఎక్కువ ప్రాధాన్యత ఇచ్చాడు, కానీ మనిషికి సేవ చేయడానికి, తన తల్లిదండ్రులకు ప్రేమను పంచడానికి సమయం ఇవ్వలేదు.
తన కొడుకు కూడా అదే పాఠం నేర్చుకున్నాడని గుర్తుకు వచ్చింది.
రాయిలో దైవత్వం ఉందని తెలుసుకున్నాం, కానీ మనిషిలో మానవత్వాన్ని గుర్తించలేకపోతున్నాం.
జీవం లేని వాటిపై ఉన్న భక్తి, ప్రేమ ప్రాణంతో ఉన్నవాటిపై ఎందుకు లేదు? ఈ ప్రశ్న నూకాలమ్మ ద్వారా శాస్త్రి హృదయాన్ని తాకింది.
ఆ రోజు జరిగిన సంఘటన తర్వాత, శాంతి నివాస్ వృద్ధాశ్రమ వాతావరణంలో చిన్న మార్పు మొదలైంది. శంకర్ శాస్త్రి తన పద్ధతిని మార్చుకున్నాడు.
రాతి విగ్రహాలకు చేసే పూజల సంఖ్యను తగ్గించుకుని, ఆ సమయాన్ని, డబ్బును వృద్ధాశ్రమంలోని తోటి వృద్ధులకు సహాయం చేయడానికి ఉపయోగించడం మొదలుపెట్టాడు.
శాస్త్రి, నూకాలమ్మకు క్షమాపణ చెప్పి, "అమ్మా, మీరే నాకు నిజమైన భక్తి అంటే ఏమిటో నేర్పారు. నేను ఇంతకాలం అంధకారంలో ఉన్నాను. దేవుడు రాతిలో లేడు, మనిషి సేవలో, ప్రేమలో ఉన్నాడు," అన్నాడు.
నూకాలమ్మ, రమేష్తో కలిసి, వృద్ధాశ్రమం వెలుపల ఒక చిన్న కార్యక్రమాన్ని ఏర్పాటు చేశారు. దానికి "మానవ సేవ, మాధవ సేవ" అని పేరు పెట్టారు.
ఆ రోజు నుంచి, రాతి ఎలుకకు పాలు పోసే బదులు, వారు ఆ పాలను ఆశ్రమంలోని బలహీన వృద్ధులకు, పేద పిల్లలకు పంచి పెట్టేవారు.
రాతి పాము విగ్రహానికి పోసే పాలు, ఇప్పుడు ఆకలితో ఉన్న పిల్లాడి గొంతులో పడుతున్నాయి.
ఈ మార్పు నగరంలో చిన్న అలజడిని సృష్టించింది. ఒకప్పుడు రాతి విగ్రహాలను మాత్రమే పూజించే భక్తులు కూడా, ఈ మానవ సేవ కార్యక్రమం వైపు ఆకర్షితులయ్యారు.
వారు తెచ్చిన పాలు, బెల్లం, పూలు ఇప్పుడు ప్రాణాలతో ఉన్న మనుషుల ఆకలి తీర్చడానికి, సంతోషాన్ని పంచడానికి ఉపయోగపడుతున్నాయి.
నూకాలమ్మ కొడుకు సురేష్, తన తల్లి ఈ మార్పులకు కారణమైందని తెలుసుకున్నాడు.
తను, తన భార్య కలిసి వచ్చి, రాతి ఎలుకకు పూజ చేయకుండా, నేరుగా తల్లి నూకాలమ్మ పాదాలను తాకి ఆశీర్వాదం తీసుకున్నారు.
"అమ్మా! నాకు తప్పు అర్థమైంది. రాతి విగ్రహానికి దండం పెట్టే ముందు, నీకు దండం పెట్టాలి. నిన్ను ఇంట్లోకి తీసుకెళ్లడానికి వచ్చాను," అని కన్నీళ్లతో అడిగాడు సురేష్.
నూకాలమ్మ కళ్లలో ఆనందం పొంగింది. ఆమె వృద్ధాశ్రమం నుంచి వెళ్లిపోయే ముందు, రమేష్ చేతిని పట్టుకుని, "నీవు చూపిన మానవత్వమే ఈ కథకు ముగింపు. నీవు చూపిన సేవ నా కొడుకు కళ్లను తెరిపించింది," అని అంది.
వృద్ధాశ్రమం ఆవరణలో, మర్రిచెట్టు కింద రాతి ఎలుక, రాతి పాము యధావిధిగా ఉన్నాయి.
కానీ, ప్రజల దృష్టి కోణం మారింది. వారు ఇప్పటికీ ఆ విగ్రహాలకు నమస్కరించేవారు. కానీ, ఆ తర్వాత, వారు తప్పకుండా వృద్ధాశ్రమం లోపలికి వచ్చి, వృద్ధులకు చేయూతనిచ్చి, సేవ చేసి వెళ్తున్నారు.
జీవం లేని వాటిపై ఉన్న భక్తి, ప్రాణంతో ఉన్నవాటిపై ఉన్న ప్రేమగా రూపాంతరం చెందింది.
సమాప్తం
ఎం. కె. కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
ఉగాది 2026 కథల పోటీల వివరాల కోసం
కొసమెరుపు కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం: ఎం. కె. కుమార్
నేను గతంలో ఎప్పుడో కథలు, కవితలు వ్రాశాను. మళ్ళీ ఇప్పుడు రాస్తున్నాను. నేను పీజీ చేశాను. చిన్న ఉద్యోగం ప్రైవేట్ సెక్టార్ లో చేస్తున్నాను. కథలు ఎక్కువుగా చదువుతాను.
🙏
Comments