చార్ ధాం యాత్ర - పార్ట్ 4

#CharDhamYathra, #చార్ధాంయాత్ర, #PulletikurthiNagesh, #పుల్లేటికుర్తినగేష్, #TeluguInspirationalStories, #ప్రేరణాదాయకకథలు

Char Dham Yathra - Part 4 - New Telugu Story Written By Pulletikurthi Nagesh Published In manatelugukathalu.com On 29/11/2025

చార్ ధాం యాత్ర - పార్ట్ 4 - తెలుగు కథ

రచన: పుల్లేటికుర్తి నగేష్ 

చార్ ధాం యాత్ర - పార్ట్ 1 కోసం ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.

చార్ ధాం యాత్ర - పార్ట్ 2 కోసం ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.

చార్ ధాం యాత్ర - పార్ట్ 3 కోసం ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.

అప్పుడెప్పుడో, గురజాడ అప్పారావు గారి కన్యాశుల్కం లో గిరీశం అడిగినట్లు, నేను సర్వస్వతంత్రుడినా లేక నీచే సృష్టించబడి, నీ అదుపాజ్నలలో వుండే మనిషినా ? అని దేవుడ్ని అడగాలని అనుకునే వాడిని. 

ఒకసారి తెగించి తిడితే తిట్టాడులె అనుకుని, దేవుడ్ని అడిగేసాను. సర్వస్వతంత్రుడివి అంటే, ఇక నీకు నామీద అజామాయిషీ లేదు, నీతో నాకు పని లేదు అని.. 

కాదు కాదు.. నా చే సృస్టించబడి నా అదుపాజ్నలలో వుండే మనిషివి అని చెప్తే.. ఇక నాకు ఈ పాప, పుణ్యాలతో సంబంధం లేదు.. “యు ఆర్ ఫుల్లీ రెస్పాన్స్ బుల్ ఫర్ ఎవ్రీథింగ్ వాటేవర్ ఐ యమ్ డూయింగ్” .. అదేదో సినిమా లో లా.. అంతా నువ్వే చేశావ్.. అని అందామని కొంచం అధిక తెలివితేటలు, ఆఫకోర్స్ కొంచం నోటి దూల కూడా.. 

కానీ, దేవుడు ఎప్పటిలాగే చిన్న నవ్వు నవ్వి, ఉధ్యోగం, పెళ్లి, పిల్లలు, వాళ్ళని పెంచడం, ఆసుపత్రుల చుట్టూ, స్కూళ్ల చుట్టూ, కాలేజీ ల చుట్టూ తిరగడం, వాళ్ళ ఉద్యోగాలు, పెళ్ళిళ్ళు లాంటి ఎపిసోడ్లు ముందు ముందు చాలా వున్నాయి కదా, అప్పుడే అంత పెద్ద పెద్ద ప్రశ్నలు ఎందుకులే, నీకే రాను రాను తత్వం బోధ పడుతుంది ఆన్నాడు (నిజానికి.. వీడికి తగిలితే గాని తత్వం బోధ పడదులే అని అన్నట్లనిపించింది). 

ఈ జీవిత ప్రయాణం లో ఇప్పుడిప్పుడు కొంచెం బోధ పడుతోంది. 

మన పరిస్థితి “స్వతంత్ర ప్రతిపత్తి కలిగిన సామంత రాజు” లాంటిదని. అంటే మొన్నటి వరకు డిల్లీ సి. యం. కేజ్రీవాలా మాదిరిగా.. 

అన్నీ మనం చేస్తున్నట్లు, మనమే అన్నీ చేస్తున్నట్లు అనుకుంటాం.. కానీ, ఏదీ మన చేతుల్లో లేదని, అంతా పెద్దాయన అనుకున్నట్లే అవుతుందని. 

ఉదయం మా ఆవిడ పెట్టె లంచ్ బాక్స్ లో కూర లాంటి డోమెస్టిక్ విషయాల దగ్గరనుండి మా అబ్బాయిలు అడిగే ఏం కోర్సు చెయ్యాలి, MS చెయ్యడానికి అమెరికా వెళ్లాలా, వద్దా లాంటి అంతర్జాతీయ విషయాల వరకు.. మన ప్రమేయం లేకుండానే అన్నీ జరుగుతాయని.. జరిగిపోతాయని.. 

లంచ్ బాక్స్ ఓపెన్ చేస్తే గాని ఉదయం ఇంట్లో చేసిన కూర తెలియదు, ఐ-20 వచ్చినంత వరకు వాడి ఫారిన్ విషయం తెలియదు. 

అయితే నా విషయం లో మాత్రం మొదటిది నిజం కాదు, మా ఆవిడి వండే కూర ఖచ్చితంగా నాకు తెలుస్తుంది, తెలిసే తీరాలి, ఎందుకంటే నాతోనే కూరలన్నీ తరిగిస్తుంది. 

ఇవన్నీ అర్ధం అయ్యే సరికి మన జీవితానికి interval card పడిపోతుంది. 

కూరంటే చిన్న జోక్ చెప్తా, 

ఉదయం, మా ఆవిడ, ఏమండీ.. వంట అయిపోయింది, బాక్స్ పెట్టెయ్య మంటారా అని అడిగితే.. , మాది శ్రీకాకుకుళం లెండి,, కొంచెం సరసం ఎక్కువ.. వద్దు పెన్ డ్రైవ్ లో లోడ్ చెయ్యి, ఆఫీసు లో ప్రింట్ తీసుకొని తింటా అన్నా. 

నిజానికి ఇప్పుడు జిల్లాలు విడిపోయాయి గాని వాళ్ళ పుట్టిల్లు కూడా ఒకప్పుడు మా జిల్లానే, వెంటనే ఠపీ మని పనిలో పని ఒక ఎక్స్ట్రా ప్రింట్ తీసి పెట్టుకోండి.. రేపటి లంచ్‌కి పనికొస్తుంది అని సెటైర్ వేసింది. ఇదిగో ఇలాంటి Extra లే తగ్గించు కోవాలని అనుకుంటాను, కోలేక పోతున్నాను. 

ఇంతకీ విషయం అర్ధం అయింది కదా. మన చేతుల్లో ఏమి లేదు.. అంతా పెద్దాయన దయ, మన ప్రాప్తం. 

ఈ “చార్-ధాం” యాత్రలో అది ఎంతో నిజమని నిరూపిత మైనది. 

ముఖ్యం గా ఇప్పుడు మనం చేయబోయే కేదార్నాథ్ దర్శనం తో అంతా శివేశచ్చ ప్రకారమే జరుగుతుంది అని రూఢి అయింది. 

ముందు రోజు సార్ బ్రీఫింగ్ ప్రకారం, ఉదయం 4 గంటలకే అంతా రెడీ. ఈసారి గీసర్ సూపర్ – వేడి నీళ్లు, దానికి తోడు వేడి కాఫీ. చలికి కాఫీ రుచి ద్విగుణీకృతం అయింది!

ప్రయాణం ఎలా అంటే, ‘పాటా’ నుండి సోన్ ప్రయాగ కి జీపులలో వెళ్ళి, అక్కడ యాత్ర పర్చి చెక్ చేయించుకుని, అటు ప్రక్క వున్న ఇంకో గ్రూప్ జీపు ఎక్కి, గౌరి కుండ్ దగ్గరకి వెళ్ళాలి. అక్కడ నుండి ఒక కిలోమీటర్ నడచి, అక్కడ గుర్రం మాట్లాడుకుని 16 కి. మీ. ట్రెక్కింగ్ చేసిన తర్వాత కేదార్నాధ్ స్టాండ్ దగ్గర దిగి, అక్కడ నుండి రెండు కిలోమీటర్ లు నడచి స్వామి ఆలయానికి చేరుకోవాలి. 

ఇదీ మా ప్రయాణ సరళి. దీనిపై ముందు రోజు మేము ఒక ప్లాన్ తయారు చేశాము, 4 AM పాటా → 5 AM సోన్‌ప్రయాగ్ → 6 AM గౌరీకుండ్ → 4 hrs గుర్రం → 10 AM కేదార్ → 12 PM దర్శనం → 6 PM తిరిగి క్యాంప్ ‘పాటా’. 

సాయి గారు మాట్లాడిన జీపులలో, జీపుకి ఆరుగురం చొప్పున సోన్ ప్రయాగ చేరి, అక్కడ యాత్ర పర్చి లు చెక్ చేయించుకుని, గౌరి కుండ్ కి జీపులలో ఎక్కడం నుండి మా కస్టాలు ప్రారంభం అయ్యాయి. 

జనం ఎక్కువ వున్నారు, జీపులు తక్కువ వున్నాయి. పై నుండి వచ్చిన జీపులను వచ్చింది వచ్చినట్లే హాట్ కేక్ లాగా జనం ఎగరేసుకు పోతున్నారు. కాదు కాదు ఎగబడి పోతున్నారు. పరిస్థితి ఎంత ఘోరంగా వుందంటే మాకు జీపు లో సీట్ దొరకడానికి సుమారు రెండు గంటలు పట్టింది. 

ఇది నిజంగా ప్రభుత్వం ఫైల్యూర్. యాత్ర పర్చిలు చెక్ చేయడానికి యాత్రీకులని ఒక వరుసలో పంపుతున్నారు. ఆ లైన్ చివరలో జీప్ లను పెడితే, అదే లైన్ లో పోయి జీప్ లలో కూర్చుంటే, సమస్య చాలా సింపుల్ గా సాల్వ్ అవుతుంది. ఇంత చిన్న విషయం ఎందుకు ప్రభుత్వం చేయలేక పోయిందో నా కైతే అర్ధం కాలేదు. మీరు కూడా అనుభవించారు కదా. మీకేమనిపించిందో చెప్పండి. 

సుమారు రెండు గంటలు టైమ్ లాస్, పైగా బల ప్రదర్శన చేయవలసి వచ్చింది కూడా. అలా అతి కష్టం మీద గౌరి కుండ్ చేరుకున్నాము. 

అక్కడ మొదలైంది గుర్రాల మార్కెట్. మొదట 5000 అన్నాడు, మొన్న 8000 వరకు తీసుకున్నాము అన్నాడు, చివరకి 4000 కి కుదిరింది. అక్కడ వున్న అధికారిక కౌంటర్ లో 3500 కట్టి మన డీటైల్స్ లోడ్ చేసి ఒక స్లిప్ ఇచ్చారు. మిగతా ఐదు వందలు మనతో రాబోయే అబ్బాయికి ఇవ్వాలట. 

ఇక ఇప్పుడు మన ట్రెక్ స్టార్ట్ అయింది. 

సుమారు నాలుగు గంటలు పడుతుంది, అవును మరి 16 కి. మీ. పోవాలి. యమునోత్రి కేవలం 2 గంటల సమయమే. నిజానికి మా ట్రెక్కింగ్ చాలా ఆహ్లాదంగా ప్రారంభం అయింది. ఇంకా నొప్పులు ప్రారంభం అవలేదు. చుట్టూ మంచు కొండలు, అప్పుడే వస్తున్న సూర్యోదయం వెలుగుకి మంచు కొండలు వెండి కొండల్లా మెరిసిపోతున్నాయి. చల్లని గాలులు, చేతికి అందే దూరంలో చిన్న, పెద్ద జలపాతాలు, అప్పటికే నడకలో కుదురుకున్న తోటి ప్రయాణీకుల హర హర మహాదేవ నినాదాలు, సెల్ఫీలు తీసుకుంటూ మురిసిపోతున్న అమ్మాయిలు, కొత్త, పాత జంటలు, అతి మనోహారం. 

ఇంత హరితారణ్యాలలో ఎక్కడా నాకు పక్షులు గుర్తుపెట్టుకునేంత కనబడలేదు. ఈ ఎత్తులో ఎక్కువ వుండవా? నేను ఎక్కువగా పక్షులను చూడడానికి ప్రయత్నిస్తుంటాను (నేనొక వైల్డ్ లైఫ్ ఫొటోగ్రాఫర్ ని కూడా.. ముఖ్యంగా పక్షులని ఘాట్ చేస్తుంటాను, సందర్భం వచ్చినప్పుడు మీకు చూపిస్తానులెండి) 

ఇక్కడ హిందీ సినిమా “కేదార్నాధ్” లో ఈ ట్రెక్కింగ్ ని ‘పిట్టు’ ద్వారా హీరో సుశాంత్ సింగ్ రాజ్పుత్, హీరోయిన్ సారా అలీ ఖాన్ లతో చేయిస్తున్నప్పుడు వచ్చే “నమో నమో శంకర” పాట ఎన్ని సార్లు విన్నా, చూసినా తనివి తీరదు. 

ఈ పాట చూసిన తరువాతే కేదార్నాధ్ ని దర్శించాలన్న నా కోరిక చాలా రెట్లు పెరిగింది. మన సినిమాల వలన మనకు జరిగే లాభాలలో ఇది ఒకటి. నిన్నటి గంగోత్రి సినిమా పాటలాగే, సంగీత దర్శకుడు, గాయకుడు అయితే ఆ పాటల లెక్కే వేరు. ఈ పాటకి సంగీత దర్శకుడు, పాడిన వ్యక్తి అమిత్ త్రివేది. 

వీలైతే ఒక సారి వినండి. వీడియో చూస్తూ ఒక సారి, కళ్ళు మూసుకుని మన యాత్ర తలచుకుంటూ ఇంకోసారి. 

ఇంకా అంతగా లోయలు ప్రారంభం అవలేదు, అందుకే ఈ ఆనందం అంతా, భయం పాలు అంతగా లేదు. 

 అలా మెల్లగా ఒక రెండు గంటలు సాగింది మా ప్రయాణం. అక్కడ బ్రేక్ ఫాస్ట్ కోసం మా గుర్రాలని ఆపారు. బెస్ట్ ‘మాగి’ నే. అదే తిని తిరిగి ప్రయాణం ప్రారంభం అయింది. 

ఇక్కడి నుండి Altitude లెవెల్స్ పెరగడం ప్రారంభం అయింది. కష్టం పెరుగు తుంది. క్రిందకి వస్తున్న గుర్రాలు, డోలీ లు, పిట్టు లతో మాకు క్లాష్ ప్రారంభం అయింది. 

ఎవరు తగ్గడం లేదు, దారి ఆటోమేటిక్ గా డైనమిక్ గా ఏర్పడాలి. వెళ్ళే దారి ఇక్కడ గుర్రాలు డిసైడ్ చేస్తాయి. గుర్రాలు ఎలా తప్పు కుంటున్నాయో అర్ధం కావడం లేదు. తప్పుకున్న ప్రతి సారీ బ్రతికాం దేవుడా అనుకుంటున్నాము. 

డోలీ ల కర్రలు మోకాళ్లకు తగిలితే నిజంగా శివుడే కనిపిస్తున్నాడు. ఎదురుగా వస్తున్న గుర్రం పై నున్న వ్యక్తి ముడుకు మన ముడుకు తగిలితే శివ శివా అనుకోవాలసిందే. కష్టం.. 

చాలా కష్టంగా వుంది. కొంచెం బాగున్న ప్లేస్ లో వాడు గుర్రాన్ని పరుగెత్తిస్తుండే, టైల్ బోన్ నొప్పి, అబ్బో ఇలా పడుతూ లేస్తూ మొత్తానికి కేదార్నాధ్ బేస్ క్యాంప్ కి చేరాము. 

అక్కడనుండి 2 కి. మీ. నడక. పిట్టు వాళ్ళు అక్కడ వున్నారంటే అర్ధం అయింది, ఇంకా సినిమా బాకీ వుంది అని. మెల్లగా నడక ప్రారంభించాం, ఆక్సిజన్ లెవెల్స్ లో తేడా స్పస్టం గా తెలుస్తుంది, గుర్రం మీద వున్నప్పుడు అంతగా తెలియలేదు. 

ప్రతి పది, ఇరగై అడుగులకి ఒక సారి ఆగుతున్నాము. ఇక్కడ శివ నామమే మాకు ఆక్సిజన్ లా పనిచేసింది, భయాన్ని కూడా చాలా వరకు తగ్గించే మంత్రం ఇదే.. ఓం నమశ్శివాయ. ఇక్కడ శివ నామం క్లౌడ్ స్టోరేజ్ లాంటిది. ఎంతైనా వాడుకోవచ్చు అనిపించి. 

మెల్లగా ఓం సర్కిల్ దగ్గరకి చేరుకున్నాము. 

అక్కడ నుండి అద్భుత దృశ్యం కేదార్నాధ్ గుడి. రెండు కళ్ళు చాలవు. ఇప్పటికి ఈ యాత్ర సాఫల్యం అయింది కదా అనే ఫీలింగ్. 

ఈ యాత్ర కేవలం కధ కాదు – గుండె రాసుకున్న డైరీ. ఎవరైనా చదివితే “అవును, నేను ఇలాగే భయపడ్డాను, నవ్వాను, ఏడ్చాను, శివుని పిలిచాను” అనుకోవాలి. చేసిన వారు చదివితే “ అరె.. ఇది నా కధాలా వుందే” అనుకోవాలి, పిల్లలు చదివితే ఇది నా తల్లి తండ్రుల యాత్ర కధలా వుంది అనుకోవాలి. 

మన ప్రతి పిలుపు శివుని గుండెల్లో గంట మ్రోగించాలి, మనం పడిన భయానికి ఆయన కళ్ళు చెమర్చాలి, మనం భయంలో వెతుక్కున్న ప్రతి హాస్యపు మాటలకు ఆయన పెదాలపై చిరునవ్వు పూయించాలి, అదే కదా మన యాత్ర ఉద్దేశ్యం, మన గుండెలో వున్న ప్రేమలేఖ శివుని గుండెల్లొకి చేరాలి. ఈ ప్రేమ మొత్తం ఆ మహాదేవునిది. మనం కేవలం మధ్యలో వున్న రెండు గుండెలు మాత్రమే. 

ఇది కేవలం ఒక ప్రయాణం కాదు. భక్తి, ధైర్యం, ప్రకృతి సౌందర్యంతో కూడిన ఆధ్యాత్మిక అనుభవం. హిమాలయాలలో ఎముకలు కోరికే చలిలో భూమికి 11700 అడుగుల ఎత్తులో భోలే బాబాని చూడాలి, స్పృశించాలి, తల ఆనించాలి. 

ఇది కేవలం శారీరక ప్రయాణం కాదు, మన గుండెలో జరిగే భారీ యుద్ధం. మొదటి ఫీలింగ్ ఆతృత.. 

ఇంత కాలం కలలు కన్నాను, ఇప్పుడు వెళుతున్నాను అనే ఆతృత. శివుడు పిలిచాడు అనే ఆనందం. ఆక్సిజన్ తక్కువ అయితే ఎలా అనే భయం. తిరిగి రాగలమా అనే సంశయం. హడ లెత్తించే సోషల్ మీడియా కధలు, whats app పోస్టులు. తోటి ప్రయాణీకులు చెప్పిన “ఆక్సిజన్ లేక చనిపోయాడు” అనే కధలు, రోడ్డు ప్రక్కన కనిపించే గోరీలూ (వీటిని లాండ్ slides అని కూడా అంటారు). ఇక ఆక్సిజన్ తగ్గి, ఆయాసం వస్తుంటే, అంత చలి లోనూ, చమటలు పడుతుంటే.. 

అప్పుడు మొదలవుతుంది “ఓం నమశ్శివాయ” గుండె నుండి మొదలై, గొంతు ద్వారా ప్రయాణించి, నోటి ద్వారా బయటకి వస్తుంది. అప్పటికి భయం కొంచం తగ్గి శాంతి వస్తుంది. అందుకే కేదార్నాధ్ యాత్ర అంటే ‘భయం’ అని భయపడకండి. భయం కూడా భక్తిలో ఒక భాగమే. 

అలసట వస్తుంది.. కానీ శివుడు మన చేయి పట్టుకుంటాడు.. గుర్రం కాలు జారబోతే బాబా కళ్ళెం పట్టి ఆపుతాడు, 

ఈ యాత్ర ఒక నమ్మకం. ఈ యాత్ర ఒక అద్భుతం. ఈ యాత్ర పూర్వ జన్మ సుకృతం. యాత్ర జరిగాక, దర్శనం జరిగాక మనం, పాత మనం కామని ఖచ్చితంగా చెప్పగం. 

దర్శనానికి ముందు ఒక ఆలింగనం.. గుడి వెనుక భాగాన్ని రెండు చేతులతో కౌగిలించు కున్నాను.. 

ఈ గుడి రాయి కాదు – శివుడి గుండె. రెండు చేతులతో ఆలింగనం చేసుకున్నప్పుడు.. నా గుండె ఆయన గుండెను తాకిందా? అందుకే కళ్లల్లో నీళ్లు తిరిగాయా – ఇది ఏడుపా, పులకింతా.. ఇంకా దర్శనం కూడా అవలేదే? ఎందుకు అలా జరిగింది?

 ఈ రాయి మీద నా గత జన్మ గుండె గీతలు వున్నాయా? ఆ గీతలు మళ్లీ కలుసుకున్నాయా? ఇది పూర్వ జన్మ బంధమా? 

గుడి రాయి చల్లగా వుండాలి కదా? మరి నాకు వేడిగా ఎందుకు అనిపించింది? దేవ దేవుని స్పర్శా? ఇంట్లో కూర్చొని “ఓం నమశ్శివాయ” అన్న ప్రతి సారీ.. ఆ గుడి రాయి నా పేరు రాసుకుందా? ఇప్పుడు కలిసాము కాబట్టి – ఆ రాయి రిటర్న్ గిఫ్ట్ గా ఈ కన్నీళ్లు ఇచ్చిందా? అందుకే కళ్ల నీళ్ళు తిరిగాయా? 

అయితే ఇవి కన్నీళ్ళు కావా? శివుడు ఇచ్చిన రసీదా? 

“నీ భక్తి నాకు చేరింది. ఇదిగో ప్రూఫ్ – నీ కళ్లల్లో నీళ్లు. ”.. 

అవునా.. అవునా.. అవునా. ఇక దర్శనం అవసరం లేదా? శివుని చూడడానికి ఇంత దూరం రానవసారం లేదా? ఆలింగనమే.. పరమ దర్శనమా.. 

నేను గుడిని ఆలింగనం చేసుకుంటే – శివుడు నన్ను ఆలింగనం చేసుకున్నాడా??? 

శివోహం అంటే ఇదేనా??? 

జన్మ జన్మల కష్టాలు కరిగిపోయిన ఫీల్. రండి సార్ భీమ్ శిల దగ్గరకి వెళ్ళి వద్దాము, మూర్తి గారి పిలుపు. (ఇంకా వుంది.. వుందా?)

ఇంకా వుంది

చార్ ధాం యాత్ర - పార్ట్ 5 త్వరలో..

***

పుల్లేటికుర్తి నగేష్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు

 ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.

ఉగాది 2026 కథల పోటీల వివరాల కోసం

ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.

కొసమెరుపు కథల పోటీల వివరాల కోసం

ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.

మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.

లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.

మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.

దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).

మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.

https://www.facebook.com/ManaTeluguKathaluDotCom

గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.

రచయిత పరిచయం: పుల్లేటికుర్తి నగేష్

https://www.manatelugukathalu.com/profile/nagesh

పేరు: పుల్లేటికుర్తి నగేశ్ 

వృత్తి: ప్రభుత్వ ఉద్యోగం. 

వుండేది: విజయవాడ మరియు హైదరాబాద్ 

పుట్టిన ఊరు;;;;  శ్రీకాకుళం